Η ΑΓΑΠΗ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ

Όταν αποφάσισα να θεραπεύσω τον εαυτό μου από έναν καταληκτικό καρκίνο το 1976, άκουσα την ιδέα ότι η “αγάπη θεραπεύει”. Όλοι φαινόταν να το γνωρίζουν αυτό κι από τη στιγμή που το να θεραπεύσω τον εαυτό μου ήταν τώρα ένα ζήτημα ζωής και θανάτου για μένα, αποφάσισα ότι θα ήταν μια πραγματικά πολύ καλή ιδέα να την προσθέσω στο αυτο-θεραπευτικό μου οπλοστάσιο.

Είχα διαγνωσθεί με όγκο στο νωτιαίο μυελό στο επίπεδο του λαιμού και είχε δηλωθεί ως μη εγχειρήσιμος και μη αντιμετωπίσιμος. Μου είχαν δοθεί ένας ή δυο μήνες ζωής (εκτός κι αν έβηχα ή φτερνιζόμουν) το προηγούμενο έτος κι από κάποιο θαύμα, ήμουν ακόμη ζωντανός – ίσως επειδή κάτι στη συνειδητότητά μου είχε αλλάξει, όσον αφορά τη στάση μου απέναντι στη ζωή. Ακόμα έπρεπε να βρω έναν τρόπο για να απαλλαγώ από τον καρκίνο και η ιδέα να χρησιμοποιήσω την αγάπη για αυτό, ακουγόταν σαν κάτι που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν ήμουν στ’αλήθεια σίγουρος τι είναι η αγάπη και ένιωθα ότι χρειαζόμουν να βεβαιωθώ προκειμένου να τη χρησιμοποιήσω για τη θεραπεία μου. Έψαξα γύρω από αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούσαν αγάπη και πολλά από αυτά δεν έβγαζαν νόημα σε μένα σαν θεραπευτική δύναμη.  Έμοιαζε περισσότερο σαν κυριαρχία (Σ’αγαπώ,άρα θα σου πω τι να κάνεις) ή σκλαβιά (εάν ποτέ τον έβρισκα με άλλη γυναίκα θα του έκανα το τάδε ή το δείνα…).

Βέβαια υπήρχαν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι να εκφράσεις την αγάπη, αλλά εκείνοι δεν ήταν το ίδιο συναίσθημα που χρειαζόμουν να χρησιμοποιήσω. Πώς θα γνώριζα πότε ένιωθα αγάπη, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσω για να θεραπεύσω τον εαυτό μου και να σώσω τη ζωή μου;

Πήγα να ακούσω μια διάλεξη που είχε τον τίτλο “Τι είναι η αγάπη;”. Σκέφτηκα, “τελικά πρόκειται να το ανακαλύψω”. Φαινόταν σαν το ίδιο το Σύμπαν να απαντούσε στο ερώτημά μου και να με οδηγεί εκεί όπου θα έβρισκα την απάντηση που έψαχνα. Το άτομο εκείνο μίλησε για δυο ώρες και το συμπέρασμα της συζήτησης ήταν “Η αγάπη είναι”. Ίσως αυτό να έβγαζε νόημα στο άτομο που μιλούσε, αλλά όσον αφορούσε τον εαυτό μου, δεν ήξερα περισσότερα από ότι γνώριζα πριν. Άκουσα ένα είδος ανάδρομου ορισμού, την αγάπη να ορίζεται από το τι δεν είναι. Άκουσα να την περιγράφουν ως κάτι δίχως κρίση και χωρίς προσδοκία. Εάν ξεκινήσεις με την αντίληψη κάποιου και αφαιρέσεις την κρίση – κρίνοντάς τους ως λάθος για κάτι -και αφαιρέσεις την προσδοκία – να θέλεις κάτι από εκείνους – απομένεις μαζί με έναν τρόπο θέασης τους που αισθάνεσαι όμορφα κοντά στην καρδιά. Ένιωσα πώς αυτό πρέπει να είναι μια καλή ένδειξη. Αυτό ίσως ήταν αγάπη, αλλά ένιωθα ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάτι λίγο πιο άμεσο, έναν άλλον τρόπο για να φτάσω σε κείνο το μέρος.

Ένα απόγευμα ήμουν μόνος στο σπίτι σε ένα διαλογιστικό διάστημα, μελετώντας το ερώτημα της αγάπης και τότε ένα σύμβολο εμφανίστηκε πάνω στον τοίχο, το οποίο κατάλαβα ως ένα μήνυμα από το Πνεύμα μου. Ήταν μια καρδιά με ένα φως που έλαμπε από το κέντρο και τον αριθμό “1” ορατό δια μέσου του κέντρου και που επεκτεινόταν προς το εξωτερικό της καρδιάς, με τη λέξη “ΑΠΟΔΟΧΗ” γραμμένη από κάτω.

Για μένα αυτό ήταν το κλειδί στο άνοιγμα του τσάκρα της καρδιάς, κατανοώντας την αληθινή φύση της αγάπης και γνωρίζοντας πότε ένιωθα αυτήν τη δύναμη που θεραπεύει.

Χρησιμοποίησα το σύμβολο σαν έναν οπτικό διαλογισμό, βλέποντας σε αυτό διαφορετικά μηνύματα κάθε φορά που το κοίταζα, καταλαβαίνοντας πώς αυτό ήταν έτσι λόγω της φύσεως των αντιληπτικών μου φίλτρων κάθε φορά που το έβλεπα, σύμφωνα με το τι αισθανόμουν ή συνέβαινε εκείνην την ημέρα. Μια μέρα μου είπε “η αποδοχή είναι το νούμερο 1”. Μιαν άλλη μέρα το μήνυμα ήταν “άνοιξε την καρδιά σου. Κοίταξε μέσα. Δες το φως.” Κάποιαν άλλη φορά ήταν “αποδέξου την ατομικότητά σου και την ατομικότητα των άλλων”. Κάποιες φορές είδα έναν αετό, που μπορούσα να συσχετίσω με την αποδοχή σαν κάτι που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να ανεβάσω τη δόνησή μου από το χώρο του ηλιακού πλέγματος σε έναν τόπο αγάπης. Αποδεχόμενος “αυτό που ήταν” μου επέτρεψε να αποδεχθώ συναισθηματικά την κατάσταση που υπήρχε, να αφαιρέσω τα συναισθήματα για κείνην, προκειμένου να βρίσκομαι σε έναν καθαρό χώρο από όπου μπορούσα να αλλάξω την κατάσταση. Αποδεχόμενος τους ανθρώπους όπως είναι, αντί να αποφασίζω για το πώς θα έπρεπε να είναι, μου επέτρεψε να αφήσω τον έλεγχο, για τον οποίον κατάλαβα ότι αντιπροσώπευε ένταση στο τσάκρα του ηλιακού πλέγματος και να τους δω από μια καθαρότερη αίσθηση ελευθερίας στο ηλιακό πλέγμα και ουσιαστικά να δω πράγματα για εκείνους που θα μπορούσα να εκτιμήσω, στο επίπεδο του τσάκρα της καρδιάς.

Ανακάλυψα πως εάν σκεφτόμουν κάποιον που έκρινα και η ποιότητα σχετικά με αυτούς όπως σκεφτόμουν ήταν “λάθος”, θα μπορούσα να ρωτήσω τον εαυτό μου εάν μπορούσα να θυμηθώ μια κατάσταση στην οποία κάποιος άλλος θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει εκείνες τις λέξεις για να περιγράψει εμένα – και πάντοτε μπορούσα. Φυσικά μπορούσα έυκολα να πω στον εαυτό μου πώς όταν βρισκόμουν σε κείνην την κατάσταση είχα έναν πολύ καλό λόγο για να κάνω ότι έκανα και τότε μπορούσα να καταλάβω ότι ίσως, εκείνο το άλλο άτομο ίσως να είχε τους ίδιους καλούς λόγους – και τότε μπορούσα να δω το άλλο άτομο με συμπόνοια και ίσως όχι τόσο διαφορετικό από τον εαυτό μου. Εκεί όπου πριν υπήρχε ένας τοίχος ανάμεσά μας, τώρα υπήρχε μια πόρτα, μια δυνατότητα επικοινωνίας. Αναγνώρισα πότε αισθανόμουν την αγάπη, από τις αισθήσεις στην καρδιά μου και ένιωσα ότι είχα κάτι με το οποίο να δουλέψω, κάτι που θα μπορούσα να προσθέσω στα άλλα εργαλεία που χρησιμοποιούσα για να θεραπεύσω τον εαυτό μου.  Αποφάσισα ότι σε έναν διαλογισμό θα περιτριγύριζα τον εαυτό μου με ανθρώπους που ήξερα ότι με αγαπούσαν και να νιώσω την αγάπη, τη σύνδεση που ένιωθα μαζί τους. Θα μπορούσα τότε να πάρω την αίσθηση, τη φυσική αίσθηση που αναγνώρισα ότι πήγαινε μαζί με το συναίσθημα και να την κατευθύνω στο σημείο του σώματος που το χρειαζόταν, νιώθωντας εκείνο το σημείο να ανοίγει στην αγάπη, να τη δέχεται και να αισθάνομαι κάτι να συμβαίνει εκεί, το έκανα λίγο περισσότερο κάθε φορά, μέχρι που δεν ένιωθα άλλα συμπτώματα. Τελικά όταν πήγα πίσω στους γιατρούς για μια νέα εξέταση, εκείνοι αποφάσισαν ότι θα πρέπει να είχαν κάνει λάθος.

Υπάρχει ένας τρόπος να διαβάσουμε το σώμα σαν έναν χάρτη της συνειδητότητας εντός, προκειμένου να καθορίσουμε την εσωτερική αιτία του φυσικού συμπτώματος. Το κλειδί σε αυτόν το χάρτη είναι τα τσάκρας, τα ενεργειακά κέντρα που βρέθηκαν στην ινδουιστική φιλοσοφία. Κάθε τσάκρα αντιπροσωπεύει συγκεκριμένα μέρη της συνειδητότητας και συγκεκριμένα σημεία του σώματος. Όταν υπάρχει ένα σύμπτωμα σε ένα ορισμένο σημείο του σώματος, μπορούμε να δούμε ότι αντιπροσωπεύει ένταση στη συνειδητότητα του ατόμου για κάτι συγκεκριμένο που συμβαίνει στη ζωή του εκείνην την περίοδο. Υπάρχει ένας τύπος προσωπικότητας που συνδέεται με κάθε σύμπτωμα, ένας τρόπος ύπαρξης που δεν είναι αυτό που είναι το άτομο πραγματικά, αλλά μάλλον αντανακλά περισσότερο αυτό που το άτομο έκανε. Υπάρχει ένας άλλος τύπος προσωπικότητας που συνδέεται με την απουσία κάθε συμπτώματος, ένας τρόπος ύπαρξης πάντοτε προσβάσιμος στη συνειδητότητα του ατόμου και αυτός είναι αυτό που το άτομο είναι πραγματικά. Η θεραπεία σχετίζεται με την απελευθέρωση του στρεσογόνου τρόπου ύπαρξης και της επιστροφής στη φυσική μας κατάσταση της ισορροπίας. Μπορούμε να πούμε ότι οποιοσδήποτε με κάποιο σύμπτωμα δεν ήταν ο εαυτός του, δεν ήταν αυτό που πραγματικά είναι.

Γιατί κάποιος θα επέλεγε να μην είναι ο εαυτός του/της; Είτε σαν μια έκφραση αγάπης, να αλλάξει κατά κάποιον τρόπο προκειμένου για να αγαπηθεί, είτε ως αντίδραση στην αντίληψη ότι δεν είναι αγαπητοί, ή ότι δεν θα τους αγαπούσαν εάν ήταν αυτό που πραγματικά είναι.Υπάρχει συχνά αναμεμειγμένη μια ιστορία αγάπης – μια δυστυχής ιστορία αγάπης, ίσως, παρόλα αυτά, όμως, ιστορία αγάπης. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το ανοσοποιητικό σύστημα ελέγχεται από τον θύμο αδένα, που συνδέεται με το τσάκρα της καρδιάς και επομένως με τις αντιλήψεις της αγάπης. Μας έχουν πει ότι αυτός ο αδένας ατροφεί κατά την εφηβεία. Θα φαινόταν πώς σε εκείνην την περίοδο στις ζωές μας, αλλάζουμε από την άμεση εμπειρία της αισθήσεως της αγάπης, στην αποδοχή των αξιών της κοινωνίας, κατά την οποία η αληθινή αίσθηση της αγάπης θεωρείται μη – συνηθισμένη εμπειρία. Όταν δεν νιώθουμε την αγάπη ψάχνουμε για αποδείξεις ότι υπάρχει ή όχι εκεί. “Έκανε αυτό , άρα με αγαπάει” ή “…επομένως δεν με αγαπάει”.

Πολλα συμπτώματα και ασθένειες θεωρούνται σαν “αυτό-άνοσα” προβλήματα – δυσκολίες με το ανοσοποιητικό σύστημα και επομένως με τις αντιλήψεις του ατόμου περί της αγάπης και τα ίδια τα συμπτώματα δείχνουν πώς το άτομο έχει αλλάξει τον τρόπο της υπάρξεως του, δίχως να είναι ο εαυτός του, εξαιτίας αυτών των αντιλήψεων (ή παρανοήσεων). Γνωρίζουμε ότι ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα προστατεύει το άτομο από πολλές ασθένειες και η ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού είναι ένας τροπος για να απελευθερωθούν τα συμπτώματα. Είναι οι αντιλήψεις της αγάπης, τι είναι πραγματικά η αγάπη, αυτό που θα ενδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημα.  Περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους που αγαπάμε. Μια ενδιαφέρουσα ερώτηση που μπορούμε να απευθύνουμε στον εαυτό μας, μπορεί να είναι η εξής: “πόσο χρόνο περνάω κατά τη διάρκεια της ημέρας μου νιώθοντας την αγάπη που έχω στην καρδιά μου;” Εστιάζουμε στην αγάπη ή σε άλλα ζητήματα, στα οποία έχουμε επιτρέψει να μπουν μες το δρόμο των αντιλήψεων της αγάπης;

Εάν γεμίζαμε τη συνειδητότητά μας με φόβους, θυμό, ανασφάλεια και θέματα που είναι σε τελική ανάλυση όχι πραγματικά και τόσο σημαντικά, μπορούμε αντ’αυτού να επιλέγουμε να εστιάζουμε την προσοχή μας επάνω στην αγάπη και να νιώθουμε την επαφή, υπενθυμίζοντας στους εαυτούς μας εάν χρειάζεται, ότι αυτό είναι ουσιαστικά το πιο σημαντικό πράγμα στις ζωές μας και αυτό που έχουμε ανάγκη να κάνουμε για να παραμείνουμε υγιείς.

Όση περισσότερη ώρα περνάμε νιώθωντας την αγάπη που πάντοτε βρίσκεται εκεί, τόσο περισσότερο ενδυναμώνουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα, κάνοντας πιο εύκολη την απελευθέρωση από οποιοδήποτε σύμπτωμα και τη διατήρηση της φυσιολογικής μας κατάστασης της υγείας και της ισορροπίας.

Η αγάπη πράγματι ΟΝΤΩΣ θεραπεύει!

Μάρτιν Μπρόφμαν 2009