Θεραπεία και Μεταμόρφωση

Κάθε σύμπτωμα έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο ύπαρξης με τον οποίο συσχετίζεται.

Προκειμένου να απελευθερωθεί το σύμπτωμα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος ύπαρξης που σχετίζεται με αυτό.

Έτσι η διαδικασία της θεραπείας συνεπάγεται μια διαδικασία μεταμόρφωσης.

Όλα μπορούν να θεραπευτούν.

 

Ένας ή Δυο Μήνες Ζωής

Όταν είχα καρκίνο τελικού σταδίου το 1975, μου είπαν ότι είχα έναν ή δυο μήνες ζωής και ότι το τέλος θα μπορούσε να έρθει εντελώς ξαφνικά, οποιαδήποτε στιγμή, σε περίπτωση που έβηχα ή φτερνιζόμουν. Ήμουν αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα στην οποία η κάθε μέρα ήταν πιθανώς και η τελευταία μου μέρα, η τελευταία μου ώρα και έτσι αναγνώρισα ότι για το όποιο περιορισμένο χρονικό διάστημα μου είχε απομείνει, ήθελα να είμαι ευτυχισμένος.

Το να ζω με συμβιβασμούς δεν είχε καθόλου νόημα για μένα. Δεδομένου ότι το κάθε γεύμα ήταν ίσως το τελευταίο που θα είχα ποτέ, ήθελα να φάω οτιδήποτε για το οποίο είχα όρεξη, οτιδήποτε ζητούσε το σώμα μου. Δεν είχε νόημα για μένα να φάω ένα φαγητό που δεν απολάμβανα μόνο και μόνο επειδή κάποιος άλλος πίστευε ότι θα ήταν υγιεινό για μένα. Αναγνώρισα τις αγνές προθέσεις της αγάπης των ειδικών, αλλά ήξερα ότι αυτός δεν ήταν ο δικός μου τρόπος. Η πορεία μου προς την υγεία έπρεπε σίγουρα να περιλαμβάνει μιαν αίσθηση απόλαυσης σε όλα όσα έκανα και έπρεπε να είμαι αληθινός στον εαυτό μου, ήθελα να είμαι πραγματικός. Έπρεπε να πιστεύω στην διαδικασία της ανάρρωσης.

 

Αναστολή Ποινής!

Έπειτα έμαθα ότι ο καρκίνος ήταν το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που συνέβαινε μέσα στη συνειδητότητά μου και ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη συνειδητότητά μου για να τον ξεφορτωθώ. Η συνειδητότητά μου ήταν το αποτέλεσμα ενός προγραμματισμού, με τον ίδιο τρόπο που τα αποτελέσματα που παράγει ένας υπολογιστής οφείλονται στις επιδράσεις του τρόπου κατά τον οποίον είχε προγραμματιστεί. Θα μπορούσα κι εγώ λοιπόν να επαναπρογραμματίσω τη συνειδητότητά μου.

Ήρθα σε επαφή με την ιδέα ότι οι αντιλήψεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας και συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να επαναπρογραμματίσω τη συνειδητότητά μου προκειμένου να δημιουργήσω την αντίληψη ότι ήμουν καλά. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για μια τέτοια απότομη μετατόπιση από την αντίληψη ότι είμαι καταληκτικά άρρωστος, αλλά συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα πολύ πιο εύκολα να δημιουργήσω την αντίληψη ότι γινόμουν καλύτερα όλο και καλύτερα μέχρι που να ήμουν πράγματι καλά.

Είχα τότε την αντίληψη ότι βρισκόμουν σε μια κατάσταση επιδείνωσης, πλησιάζοντας όλο κι εγγύτερα στο θάνατο και ήξερα ότι αν προόριζα για τον εαυτό μου να έχω ως τελικό αποτέλεσμα την αντίληψη ότι ήμουν καλά, τότε θα έπρεπε να αλλάξω την πεποίθηση από το γίνομαι χειρότερα και χειρότερα στο γίνομαι καλύτερα όλο και καλύτερα. Ήξερα επίσης ότι η περιστροφή μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Ήταν ένα ζήτημα του να μετατρέψω το μυαλό μου σε έναν διακόπτη και να επιμείνω στο να γνωρίζω ότι είχε γυρίσει. Αποφάσισα ότι αν η στιγμή της αλλαγής μπορούσε να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, τότε αυτή η στιγμή θα μπορούσε να είναι τώρα.

Η Αλλαγή

Ένιωσα μια μετατόπιση στη συνειδητότητά μου και τότε ήξερα ότι βρισκόμουν σε μια κατάσταση βελτίωσης. Κατάλαβα επίσης τη σημασία του να διατηρώ την ακεραιότητα αυτής της απόφασης και να το κάνω σε κάθε παρούσα στιγμή. Ήξερα ότι όλες οι αντιλήψεις μου έπρεπε να ενισχύουν την ιδέα ότι γινόμουν τώρα καλύτερα όλο και καλύτερα. Για παράδειγμα θα μπορούσα να λέω στον εαυτό μου καθώς έτρωγα, όποιο φαγητό εγώ ήθελα, ότι αυτό ακριβώς ήταν που χρειαζόταν το σώμα μου για να επιταχύνει τη θεραπευτική διαδικασία.

Οι σωματικές αισθήσεις μου, που τότε έμοιαζαν με ηλεκτρικές διαταραχές στο σώμα μου και οι οποίες είχαν προηγουμένως ενισχύσει την ιδέα ότι ο όγκος μεγάλωνε, έπρεπε τώρα να γίνουν αντιληπτές από μέρους μου σαν μια απόδειξη ότι ο όγκος συρρικνώνοταν. Το μυαλό μου έψαχνε όλο και περισσότερους τρόπους για να γνωρίζει ότι η βελτίωση συνέβαινε τώρα.

Ήξερα ότι έπρεπε να μείνω μακριά από εκείνους τους ανθρώπους που επέμεναν να με βλέπουν ακόμα ως ετοιμοθάνατο, όχι λόγω κάποιας έλλειψης της αγάπης, αλλά απλώς και μόνον για να διατηρήσω τη δική μου θετική στάση απέναντι στη θεραπευτική μου διαδικασία. Έπρεπε να είμαι με τους ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να με ενθαρρύνουν σε αυτό το φαινομενικά αδύνατο έργο που είχα θέσει για τον εαυτό μου. Όταν με ρωτούσαν πώς τα πήγαινα, επέμενα στο να απαντάω «καλύτερα όλο και καλύτερα» και βλέποντας πώς αυτό ήταν, πράγματι, αλήθεια.

Ήξερα ότι ήταν ζωτικής σημασίας να διατηρήσω τον θετικό προγραμματισμό και ότι το να βάζω τον εαυτό μου σε μια χαλαρή κατάσταση του νου και να μιλάω θετικά στον εαυτό μου για δεκαπέντε λεπτά τρεις φορές κάθε μέρα, ήταν ένα μέρος της διαδικασίας του προγραμματισμού και στην οποία δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνει τίποτε άλλο με κανέναν τρόπο. Υπήρχαν φυσικά πολλοί πειρασμοί για να μην κάνω τις χαλαρώσεις και τότε έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η ζωή μου βρίσκονταν σε κίνδυνο. Επομένως ο κάθε πειρασμός ήταν κάτι που στεκόταν ανάμεσα σε μένα και τη ζωή μου κι έτσι έπρεπε να απομακρυνθεί προκειμένου να μπορέσω να ζήσω.

Διατηρώντας την Αντίληψη

Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο και διαπίστωσα ότι η ακεραιότητα της στιγμής της αλλαγής ήταν ευπρόσβλητη, τόσο από τις σκέψεις ή τα λόγια μου, αναγνωρίζοντας παράλληλα άλλα πράγματα από την ιδέα ότι βελτιωνόμουν και έτσι έπρεπε να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και να το παραδεχτώ αυτό και στη συνέχεια να ξέρω ότι τα είχα κάνει «θάλασσα». Τότε μπορούσα να πω στον εαυτό μου ότι αυτό που είχε συμβεί ήταν απλά μια δοκιμαστική εξάσκηση και ότι η πραγματική στιγμή της αλλαγής συνέβαινε τώρα.

Στη συνέχεια γινόταν ευκολότερο όλο και πιο εύκολο. Αρχικά ήμουν σε θέση να διατηρήσω την ακεραιότητα για λίγες μόνον ώρες, έπειτα για μια ολόκληρη μέρα, μετά για δυο μέρες και τότε ήμουν σταθερός. Ήξερα ότι το πρόγραμμα δούλευε ενώ παράλληλα ήμουν ικανός να αναγνωρίσω εκείνην την εσωτερική φωνή της αμφιβολίας και να γνωρίζω ταυτόχρονα ότι δεν αντιπροσώπευε την αλήθεια. Ήμουν ικανός να ταυτιστώ με την ενθαρρυντική φωνή, η οποία έγινε ο οδηγός μου, οδηγώντας με πίσω στη σταθερή υγεία. Ήμουν όλο και περισσότερο σε θέση να διατηρήσω αποφασιστικά την εστίαση της αντίληψής μου στο γεγονός ότι συνέβαιναν θετικές αλλαγές. Όταν δεν αισθανόμουν κάποιο σύμπτωμα, έλεγα στον εαυτό μου ότι ίσως τώρα δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά αυτό το σύμπτωμα. Εάν βίωνα το σύμπτωμα έπειτα από αυτό, έλεγα στον εαυτό μου ότι η διαδικασία δεν ήταν ακόμη ολοκληρωμένη και ότι πραγματικά αισθανόμουν το σύμπτωμα λιγότερο από πριν.

Έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι συνέβαιναν εδώ και τώρα οι θετικές αλλαγές, έστω και αν ήταν μόνον στο κατώφλι μιας αμυδρής δυνατότητας αναγνώρισης, καθώς έτσι θα μπορούσα να προβλέψω με ανυπομονησία εκεινην την επόμενη απόδειξη που θα δικαιολογούσε τις αντιλήψεις μου. Φυσικά ήμουν πάντα σε θέση να βρω κάτι τέτοιο, δηλαδή μιαν απόδειξη με την οποία να διαβεβαιώσω τον εαυτό μου ότι δεν ήταν στη φαντασία μου μόνο, αλλά ότι συνέβαινε πραγματικά και έτσι ακόμη περισσότερη δύναμη ήρθε για να προστεθεί στην όλη διαδικασία.

Το Πρόγραμμα

Κατά τη διάρκεια των περιόδων χαλάρωσης, φανταζόμουν ότι βλέπω τον όγκο, που βρισκόταν στο νωτιαίο μυελό στο λαιμό και οραματιζόμουν να παρακολουθώ ένα στρώμα καρκινικών κυττάρων τη στιγμή που πεθαίνουν, που απελευθερώνονται και απορρίπτονται από το φυσικό απεκκριτικό σύστημα του σώματός μου. Το ήξερα, όμως, ότι η αλλαγή ήταν βέβαιη, παρόλο που ίσως δεν ήταν ακόμη αισθητή. Γνώριζα ότι κάθε φορά που απελευθέρωνα τα απόβλητα προιόντα από το σώμα μου, τα νεκρά καρκινικά κύτταρα εξαλείφονταν και έτσι ακριβώς μου το υπενθύμιζα κάθε φορά. Επέμεινα να γνωρίζω ότι αυτό ήταν αλήθεια.

Γνώριζα ότι ο καρκίνος αντιπροσώπευε συμβολικά κάτι το οποίο είχα κρατημένο μέσα μου και που δεν εκφράστηκε ποτέ και δεδομένου ότι ο όγκος βρισκόταν στο τσάκρα του λαιμού μου,(ενεργειακό κέντρο), ήξερα ότι είχα παρεμποδίσει την έκφραση του εσωτερικού μου Όντος. Δεδομένου ότι δεν ήμουν σίγουρος τι σήμαινε αυτό, αποφάσισα ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να εκφράζω τα πάντα, την κάθε σκέψη μου, το κάθε συναίσθημα και οτιδήποτε άλλο ήταν μέσα στη συνειδητότητά μου που ήθελε να βγει, κι έτσι το εξέφραζα, γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν ζωτικής σημασίας για την υγεία μου. Πριν είχα την αντίληψη ότι η ειλικρινής έκφραση οδηγούσε σε διαφωνίες και παρεξηγήσεις, αλλά τώρα είδα ότι αυτό που εκφράζω εκτιμάται από εκείνους γύρω μου, με τέτοιον τρόπο που η έκφραση και η επικοινωνία μου οδήγησαν τελικά σε μια αρμονία.

Πριν είχα την πεποίθηση ότι αν εξέφραζα αυτό που πραγματικά ήθελα, κάτι κακό θα συνέβαινε. Έπρεπε να την επαναπρογραμματίσω στην καινούρια μου πεποίθηση ότι αν εξέφραζα αυτό που πραγματικά ήθελα, τότε θα συνέβαινε κάτι το υπέροχο. Πήρα αυτήν την απόφαση κι ήταν πράγματι έτσι. Ξαφνικά είδα τον εαυτό μου να έχει λιγότερα, όλο και λιγότερα κοινά με τους παλιούς μου φίλους. Ήταν λόγου χάρη σαν να είχαμε μοιραστεί προηγουμένως μια κοινή συχνότητα δόνησης, λέγοντας φερειπείν 547 κύκλους, οτιδήποτε κι αν αυτό σημαίνει και ξαφνικά βρήκα τον εαυτό μου στους 872 κύκλους, έχοντας ελάχιστα κοινά πράγματα για να επικοινωνήσω μαζί με τους ανθρώπους των 547 κύκλων. Έπρεπε τότε να βρω νέους φίλους που ήταν κι αυτοί επίσης στους 872 κύκλους, ώστε να έχω κάποιον για να μιλήσω.

Ανακάλυψα ότι ο εαυτός μου προσελκύονταν από το πλήθος των 872 κι αυτοί με τη σειρά τους ένιωθαν μιαν έλξη προς σε μένα, σαν να είχα γίνει εκλεκτικά μαγνητικός και έτσι ήταν σα να απελευθερώθηκαν και άλλαξαν ορισμένα στοιχεία της πραγματικότητάς μου, τα οποία δεν ήταν σε συμφωνία με το νέο Ον που γινόμουν τώρα. Ήξερα ότι αυτή η διαδικασία ήταν αναπόφευκτη και ότι δεν έπρεπε να παρεμβάλλεται τίποτε μαζί της. Εκείνη την περίοδο ανέπτυξα μια αίσθηση συμπόνιας και κατανόησης. Ήξερα ότι η ζωή μου εξαρτάται από την απελευθέρωση και την αλλαγή όλων εκείνων των στοιχείων που δεν συμφωνούσαν με τη νέα μου δόνηση. Η διαδικασία ήταν απλή, αν και όχι πάντα εύκολη.

Ξεκινούσα την κάθε μέρα μου σαν μια διαδικασία αυτο-ανακάλυψης, χωρίς καμιά προκαταρκτική αντίληψη για το ποιος ήμουν, αλλά με μια προθυμία να ανακαλύψω το αναδυόμενο Ον και ταυτόχρονα μαζί με μια αίσθηση της απόλαυσης που συνόδευε την κάθε νέα μου ανακάλυψη.

Φαντάστηκα τη σκηνή που θα συνέβαινε στο γραφείο του γιατρού, όταν θα τον επισκεπτόμουν και αφότου θα είχε τελειώσει πια η εργασία μου πάνω στον εαυτό μου. Μπορούσα να τον δω να με εξετάζει και να μην βρίσκει κανέναν όγκο, όντας σε μεγάλη αμηχανία. Μπορεί να μου έλεγε πώς «ίσως κάναμε λάθος». Έπαιζα τη σκηνή στο μυαλό μου ξανά και ξανά κάθε μέρα στις περιόδους χαλάρωσης μου.

Είχα ακούσει ότι μέσα από τη χρήση της τεχνικής του νοητικού προγραμματισμού, εάν μιλούσα στον εαυτό μου για δεκαπέντε λεπτά τρεις φορές κάθε μέρα, μέσα σε διάστημα 66 ημερών, θα μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να πιστέψει οτιδήποτε εγώ ήθελα και ό,τι εγώ πίστευα ότι ήταν αλήθεια, τότε θα ήταν αλήθεια.

Περίπου δυο μήνες αφότου άρχισα να εργάζομαι πάνω στον εαυτό μου, πήγα να εξεταστώ από τον γιατρό που με είχε διαγνώσει ως καταληκτικά άρρωστο. Καθοδόν προς τον γιατρό, ήξερα ότι έπρεπε να διατηρήσω σταθερή την αντίληψη ότι όλα ήταν εντάξει. Ξανάπαιξα τη σκηνή στο μυαλό μου, γνωρίζοντας ότι θα συνέβαινε έτσι ακριβώς.

Τελικά έφτασε η στιγμή της αλήθειας. Ο γιατρός με εξέτασε και δεν βρήκε τίποτα. Έπειτα μου είπε «ίσως κάναμε λάθος». Γελούσα σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής μου προς το σπίτι.

Μεταμόρφωση

Έχω μεταμορφώσει τον τρόπο της ύπαρξής μου. Ο τρόπος ζωής μου έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Δεν έχει πλέον νόημα για μένα το να εργάζομαι σε οποιαδήποτε εργασία εννια-με-πέντε, ή να αποκαλώ κάποιο άλλο Ον ως τον «ανώτερο» μου, αφού είμαστε όλοι ίσα Όντα και όλοι μας με άπειρες δυνατότητες.

«Αποσύρθηκα» από τη Γουόλ Στρητ στην ηλικία των 38 ετών, μην έχοντας τίποτε άλλο εκτός από την αφοσίωσή μου στην ιδέα να κάνω ό,τι πραγματικά θέλω να κάνω και να μην κάνω αυτό που πραγματικά δεν θέλω να κάνω και να εμπιστευτώ το ταξίδι μου, ακούγοντας την εσωτερική μου φωνή. Είναι μια απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσα ποτέ.

Με όλα αυτά που έμαθα για τη σχέση του σώματος / νου μέσα από την προσωπική μου εμπειρία όπως και από την έρευνα που έκανα κατά τη δική μου θεραπευτική διαδικασία, ανέπτυξα ένα μοντέλο θεραπείας, βρίσκοντας έτσι έναν τρόπο για να οργανώσω στο μυαλό μου όλα όσα μου είχαν συμβεί καθώς επίσης να βρω και τι ήταν αυτό που είχε λειτουργήσει για μένα.

Σταδιακά άρχισα να εμπλέκομαι ενεργά στο να θεραπεύω άλλους όταν φυσικά οι συνθήκες φαινόταν να το απαιτούν, και κάνοντας το αυτό είδα όλο και περισσότερα παραδείγματα της διασύνδεσης σώματος/νου που κάλυπτε πολλά άλλα συμπτώματα. Το μοντέλο της θεραπείας που χρησιμοποιούσα έγινε όλο και περισσότερο σαφές και πολυδιάστατο.

Ανακάλυψα τη χαρά του να μοιράζομαι τις εμπειρίες και τις ιδέες μου με τους άλλους και να τους βλέπω να ωφελούνται καθώς εφαρμόζουν στην πράξη αυτές τις ιδέες στις ζωές τους.

Η δουλειά που κάνω τώρα ως θεραπευτής και δάσκαλος είναι σημαντική για μένα, είναι επίσης σημαντική και για τους άλλους, κι εξυπηρετεί την ανθρωπότητα και εγώ αισθάνομαι «έξοχα» όταν το κάνω. Έχω μια ισχυρή αίσθηση βεβαιότητας ότι πράττω το έργο της ζωής μου. Ξέρω ότι κάνω αυτό για το οποίο ήρθα να κάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Γνωρίζω ότι είναι σωστό. Δεν είναι η ίδια αίσθηση που είχα πριν.

Η διαδικασία της μεταμόρφωσης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας, είτε στην περίπτωση που το Ον θεραπεύει την όρασή του/της, είτε όταν απελευθερώνει κάποια σοβαρή ασθένεια και πράγματι συμβαίνει ακόμη κι όταν η κατάσταση της ανισορροπίας δεν έχει προσεγγίσει το σωματικό επίπεδο, αφού εξακολουθεί να υπάρχει σε νοητικό ή συναισθηματικό επίπεδο.

Είναι στο χέρι όλων μας, σε εμάς που αναγνωρίζουμε αυτήν τη διαδικασία, να την ενθαρρύνουμε και να την υποστηρίξουμε όπου μπορούμε, έτσι ώστε η πλανητική μεταμόρφωση που λαμβάνει χώρα τώρα στους κατοίκους (του πλανήτη μας) να μπορεί να επιταχυνθεί και να γίνει όσο το δυνατόν πιο ομαλά και αρμονικά.

Η κάθε ασθένεια ή ο όποιος τραυματισμός μας δείχνουν στο σωματικό επίπεδο, μεταφορικώς, αυτό που συνέβαινε στη συνειδητότητα του Όντος που βιώνει τα συμπτώματα. Σχετίζονται με τον τρόπο ύπαρξης αυτού του Όντος. Μόλις προσδιοριστούν τα στοιχεία του Όντος ενός ατόμου που σχετίζονται με τη σωματική κατάσταση της ανισορροπίας, τότε μπορούν να αλλάξουν και να αποκατασταθεί πλήρως η υγεία και η ισορροπία σε όλα τα επίπεδα.

Όταν δούμε το φυσικό σώμα σαν έναν χάρτη της συνειδητότητας που το ενδύεται και πάντοτε ισορροπημένο μέσα σε αυτό, τότε μπορούμε επίσης να δούμε ότι μια αλλαγή στη μία πλευρά συνεπάγεται αλλαγή και στην άλλη. Όταν επισυμβαίνει μια θεραπεία, τότε μια αλλαγή στην προσωπικότητα μπορεί να αναμένεται ότι αντικατοπτρίζει την αλλαγή στο φυσικό Ον και αντίστροφα.

Το «νέο» άτομο θα έχει την ίδια ουσία της ύπαρξης του εσωτερικού Όντος, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον, χωρίς όλα αυτά που έφερναν υπερβολική ένταση στο άτομο. Στην πραγματικότητα θα είναι πολύ περισσότερο ο αληθινός τους εαυτός, αυτό που είναι πραγματικά.

Μπορεί να φαίνεται σαν αυτό το άτομο να έχει ξυπνήσει από ένα πολύ αληθοφανές όνειρο και τα πράγματα θα έχουν νόημα με διαφορετικό τρόπο. Θα έχει τότε αφαιρεθεί ένα αντιληπτικό φίλτρο, ένα φίλτρο μέσω του οποίου είχαν καθοριστεί άλλες αξίες και χωρίς αυτό το φίλτρο θα γίνουν εμφανείς πολύ πιο αληθινές αξίες για το άτομο.

Το «νέο» Ον μπορεί επίσης να έχει διαφορετικές προτιμήσεις στο φαγητό και/ή στα ρούχα, καθώς και διαφορετικές προσωπικές συνήθειες. Θα είναι, όμως, μια πολύ ευπρόσδεκτη μεταμόρφωση.

Όλες οι προσεγγίσεις της θεραπείας που θεωρούν ως αναπόσπαστο κομμάτι τους την πτυχή της αλλαγής της προσωπικότητας, δηλαδή της προσωπικής μεταμόρφωσης, τονίζουν την ιδέα μιας εσωτερικής αιτίας για οποιοδήποτε εξωτερικό σύμπτωμα. Χωρίς αυτές τις εσωτερικές αλλαγές, τα συμπτώματα μπορούν μεν να ανακουφιστούν παροδικά στη φυσική πραγματικότητα, αλλά όχι εξίσου και τα αίτια στον εσωτερικό μας κόσμο και επομένως τα συμπτώματα μπορεί να ξαναδημιουργηθούν πάλι. Σε μια τέτοια περίπτωση της επανόδου των συμπτωμάτων το άτομο μπορεί ίσως να θεωρήσει αυτό το συγκεκριμένο σημείο του ενεργειακού του συστήματος ως μια εγγενή σωματική αδυναμία του και η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαρκώς, μέχρι του σημείου να επιφέρει τις αναγκαίες για εκείνο εσωτερικές αλλαγές, έπειτα από τις οποίες τα συμπτώματα δεν θα εκδηλώνονται πλέον. Πάνω από όλα, τα συμπτώματα ήταν απαραίτητα μόνο και μόνον προκειμένου για να δοθεί ένα μήνυμα στο «παλιό» Ον. Το νέο Ον που δεν έχει την ενσωματωμένη αδυναμία, δεν χρειάζεται πλέον το σύμπτωμα. Στην πραγματικότητα, το πρώην αδύναμο μέλος μπορεί να γίνει ακόμη και το ισχυρότερο μέλος του «νέου» Όντος. Οι ιστορίες των πρώην παραλυμένων ή τραυματιών ασθενών που έγιναν Ολυμπιονίκες αποτελούν μιαν απόδειξη αυτού.

Όταν η μεταμόρφωση επικεντρώνεται επιπρόσθετα και σε άλλα μέρη της θεραπευτικής διαδικασίας, τότε προστίθεται και μιαν άλλη διάσταση για την επιτάχυνση της θεραπείας.

Το Ανθρώπινο Ενεργειακό Σύστημα

Στο ενεργειακό αυτό σύστημα που είναι ο καθένας από μας, η ενέργεια βρίσκεται σε συνεχή ροή. Αυτή η ροή της ενέργειας ρυθμίζεται από επτά ενεργειακές «αντλίες», που ονομάζονται τσάκρας. Κάθε τσάκρα αντιπροσωπεύει συγκεκριμένα συναισθήματα και ορισμένα επίπεδα αντίληψης, που συνιστούν στοιχεία της συνειδητότητας του Όντος και συνδέεται επίσης με συγκεκριμένα μέρη του σώματος, με πολύ συγκεκριμένες λειτουργίες εντός του σώματος, με συγκεκριμένους ενδοκρινείς αδένες καθώς και με ορισμένες ομάδες νεύρων. Οι απαντήσεις του ατόμου στα ερεθίσματα από το σύμπαν και το περιβάλλον όπως τα αντιλαμβάνεται αυτό το Ον αντανακλώνται επίσης και στα τσάκρας του.

Τα τσάκρας έχουν μια βέλτιστη κατάσταση ισορροπίας και ροής. Η θεραπεία του ατόμου εξισορροπεί τα τσάκρα. Όταν συμβεί αυτή η εξισορρόπηση, εκτός από την αποκατάσταση της εσωτερικής ισορροπίας του ατόμου καθώς και μιας διαφορετικής κατάστασης συνειδητότητας επανέρχεται και η σωματική ισορροπία, ενώ ταυτόχρονα η επανεξισορρόπηση θα καθορίσει επίσης και τις διαφορετικές αντιδράσεις στο σύμπαν και το περιβάλλον που αντιλαμβάνεται το Ον.

Με άλλα λόγια, με μια δεδομένη κατάσταση ισορροπίας των τσάκρας, θα προσελκυθεί κάποιο συγκεκριμένο είδος εμπειριών στο άτομο, όπως επίσης θα προσελκυθούν εξίσου και πολύ συγκεκριμένοι τύποι ανθρώπων. Όταν η ενέργεια αλλάζει τη ροή της στα τσάκρα, όπως γίνεται σε μια θεραπεία, τότε το μαγνητικό αποτέλεσμα που σχεδιάζει ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου ή εμπειρίας στη συνέχεια απελευθερώνεται και αλλάζει μαζί με τον παλιό τρόπο της ανταπόκρισης του ατόμου.

Για παράδειγμα, αν δούμε ένα άτομο που έχει ποικίλες αλληλεπιδράσεις με τη μητέρα του/της, μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές αποκλείοντας το τσάκρα που σχετίζεται με την ασφάλεια ή την εμπιστοσύνη. Το αποτέλεσμα τότε για εκείνο θα ήταν η ανασφάλεια ως ένα αντιληπτικό φίλτρο. Στη συνέχεια αυτό το άτομο θα προσελκύσει διάφορες επισφαλείς καταστάσεις προκειμένου για να δικαιολογήσει την ανασφάλειά του, καθώς και τα αντίστοιχα θηλυκά που θα υπενθυμίζουν σε αυτό το Ον τη μητέρα του/της. Όταν το εν λόγω τσάκρα καθαριστεί, τότε σαν αποτέλεσμα εκείνος ο τύπος του θηλυκού που προσελκύθηκε πριν, θα προσελκυθεί αντί αυτού σε άλλα Όντα με το ίδιο είδος μπλοκαρισμένου τσάκρα όπως εκείνο που βίωσε στο παρελθόν το Ον που θεραπεύτηκε, αφήνοντας περιθώρια για άλλου είδους αλληλεπιδράσεις για εκείνο το Ον, με άλλα θηλυκά μιας διαφορετικής ενέργειας. Επιπρόσθετα, οι αλληλεπιδράσεις με το μητρικό αρχέτυπο θα έχουν μια διαφορετική ανάλυση, πολύ πιο ικανοποιητική. Έτσι οι καταστάσεις που θα παρουσιάζονται στο Ον αυτό θα έχουν επίσης μια πολύ μεγαλύτερη αίσθηση σταθερότητας ή θα συμβεί το Ον αυτό να έχει μια νέα προοπτική εμπιστοσύνης με την οποία θα επιλύσει την κατάσταση.

Μπορούμε επομένως να δούμε ότι τα τσάκρα δεν αντανακλούν απλά και μόνον το εξωτερικό περιβάλλον, αλλά κατά κάποιον τρόπο είναι αυτά που το δημιουργούν επίσης.

Στην περίπτωση όπου υπάρχουν μονάχα κάποιες μικρές προσαρμογές στο ενεργειακό σύστημα του Όντος, τότε θα είναι εμφανείς μόνον οι μικρές μετατοπίσεις στη συνειδητότητα. Στην περίπτωση, όμως, των καταστροφικών και σοβαρών ασθενειών, εκεί όπου το Ον βρισκόταν σε μιαν απελπιστική ανάγκη μιας μεγάλης προσαρμογής στη συνειδητότητα, τότε οι πτυχές της μεταμόρφωσης θα είναι πολύ πιο έντονες και βαθιές.

Αναγέννηση

Ενώ η στιγμιαία αλλαγή είναι πάντοτε δυνατή και διαθεσιμη σε όλους, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν φαίνονται να είναι προετοιμασμένοι για μια τόσο απότομη μετατόπιση του τρόπου της Ύπαρξης τους. Η σταδιακή αλλαγή φαίνεται να είναι γενικά πιο άνετη για το εμπλεκόμενο Ον καθώς και για τους άλλους ανθρώπους στο περιβάλλον του Όντος. Με τη στιγμιαία αλλαγή, υπάρχει η εμπειρία της ξαφνικής αποσαφήνισης του τι ήταν σκοτεινό και μια αίσθηση που μοιάζει με αυτό που θα μπορούσε να βιώσει ένα Ον όταν ξαφνικά αντιλαμβάνεται τον εαυτό του να βρίσκεται μέσα σε ένα σώμα και να παρακολουθεί τη ζωή του σαν μια ταινία που ξεδιπλώνεται γύρω από τον εαυτό του, μια ταινία που μόλις είχε αρχίσει. Τότε αυτό το Ον θα έβλεπε τον εαυτό του ως έναν από τους χαρακτήρες, με τη συνακόλουθη αίσθηση ότι είναι διαφορετικό από αυτό που οι άλλοι φαινόταν να αντιλαμβάνονται να είναι αυτό το Ον, όπως και στην πραγματικότητα όντως θα ήταν πολύ διαφορετικό. Οι άλλοι τότε θα έμοιαζαν σα να διατηρούσαν μιαν αντίληψη εκείνου του παλιού Όντος που δεν υπήρχε πια.

Θα ήταν λοιπόν πολύ σημαντικό για εκείνο το Ον να διατηρήσει το νέο τρόπο της ύπαρξής του/της, με αυτήν τη νέα αίσθηση διαύγειας ή της φώτισης, (αλλά ενδεχομένως σε συνδυασμό με την αμηχανία του ξαφνικού νεωτερισμού) και να καθιερώσει γρήγορα τον τρόπο κατά τον οποίον τα πράγματα θα έχουν νόημα για εκείνο στη νέα πραγματικότητα, δηλαδή να εφαρμόσει το νέο παράδειγμα, με τις νέες αντιλήψεις. Το νέο Ον θα πρέπει να δει τη σχέση του με τη δουλειά, με το περιβάλλον, με το σπίτι, με τους συντρόφους του παλιού Όντος κλπ. και να αξιολογήσει ποιες πλευρές δούλεψαν αρμονικά και ποια τμήματα θα πρέπει να αλλάξουν με κάποιον τρόπο.

Στην περίπτωση εκείνη ενός Όντος το οποίο είχε μια σοβαρή ασθένεια και που αναγνώρισε τη σχέση μεταξύ του τρόπου ζωής και των σωματικών συμπτωμάτων, θα έπρεπε να υπάρχει η προθυμία να αλλάξει όλες εκείνες τις πτυχές του τρόπου ζωής που δεν είχαν ως αποτέλεσμα την ευτυχία του, επειδή θα του ήταν σαφές ότι ήταν εκείνες οι πτυχές που σχετίζονταν άμεσα με την ασθένεια και θα ήταν επίσης ξεκάθαρο ότι αν δεν επέφερε τις απαραίτητες αλλαγές το αποτέλεσμα θα ήταν να ξαναδημιουργήσει τα συμπτώματα της αρρώστειας. Όταν πρόκειται για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, τότε η επιλογή γίνεται σαφής και απλή, αν και όχι πάντα εύκολη.

Αλληλεπιδράσεις

Για εκείνους τους ανθρώπους που βρίσκονται στο κοντινό περιβάλλον του ατόμου, θα μπορούσε να είναι και για αυτούς επίσης μια πολύ συγχυσμένη περίοδος. Θα μπορούσε να τους φανεί σαν να είχε αλλάξει ξαφνικά το άτομο που ήξεραν ότι ήταν προηγουμένως το Ον αυτό, βλέποντας το κατά κάποιον τρόπο σαν να τρελάθηκε. Τα συνηθισμένα πρότυπα της συμπεριφοράς και η ανταπόκριση του δεν θα ήταν πλέον τα ίδια και θα μπορούσε να είναι πολύ μπερδεμένο όλο αυτό. Ωστόσο προκειμένου για την καλή υγεία και την ευημερία του Όντος, οι κοντινοί άνθρωποι του περιβάλλοντός του θα πρέπει να υποστηρίζουν πλήρως το νέο Ον, καθώς οι προσπάθειες αναδημιουργίας του παλιού Όντος θα γινόταν αντιληπτές από το εμπλεκόμενο Ον (δικαίως) σαν μια απειλή για την υγεία του και ίσως ακόμη και για τη ζωή του.

Πρέπει να υπάρξει προθυμία από μέρους τους να προσαρμοστούν στο νέο τρόπο ύπαρξης του Όντος.

Η σταδιακή αλλαγή είναι ευκολότερη για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά πρέπει να τονιστεί ότι το μέγεθος της σταδιακής αλλαγής δεν είναι μικρότερο από αυτό της άμεσης αλλαγής. Απλώς επεκτείνεται σε μια μακρύτερη χρονική περίοδο. Ωστόσο θα πρέπει και πάλι να επανεξεταστούν τα ίδια ζητήματα και πρέπει να γίνουν ακριβώς οι ίδιες αλλαγές. Επιπρόσθετα το Ον πρέπει να διατηρεί μια αποφασιστική προσήλωση της πρόθεσής του καθώς και να παραμείνει στην πρόθεσή του αυτήν, μαζί με την απόλυτη προθυμία του να παρατήσει όλες εκείνες τις πτυχές της ζωής του που σχετίζονται με το άγχος καθώς και όλα τα πρότυπα των αλληλεπιδράσεων που δεν προσανατολίζονται προς την επιτυχία, μέχρι να επανέλθει η αρμονία στη ζωή του και να επιστρέψουν πάλι η σωματική κατάσταση της υγείας και της ευημερίας που να υποδηλώνουν ακριβώς ότι το Ον έχει επανέλθει πλήρως σε ισορροπία και επομένως τώρα μπορεί να ταυτιστεί με αυτόν τον καινούριο τρόπο της γνήσιας ύπαρξης που είναι πλέον. Η μεταμόρφωση και η θεραπεία θα είναι τότε ολοκληρωμένες.

Όλα Μπορούν Να Θεραπευτούν

Όταν ένα άτομο που ήταν εκτός ισορροπίας έχει αποφασίσει να επιστρέψει στην ισορροπία, πρέπει να το δει ως ένα έργο υψηλής προτεραιότητας. Τίποτε άλλο δεν πρέπει να είναι πιο σημαντικό από αυτόν το στόχο. Ιδιαίτερα σε περίπτωση μιας απειλητικής ασθένειας, η επιστροφή στην υγεία αναγκαστικά γίνεται πιο σημαντική από την οικογένεια, τους φίλους ή την εργασία. Όταν έχει υπάρξει η αναγνώριση της αναγκαιότητας μιας πορείας προς την υγεία, τίποτα δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε αυτήν τη διαδρομή. Σε αυτήν την πορεία αποθεραπείας η ανάπτυξη και η διατήρηση μιας θετικής νοητικής στάσης είναι επιτακτική.

Καθένας από εμάς είναι ένα αυτο-οργανωμένο και αυτόνομο σύστημα συνειδητότητας. Ο καθένας μας είναι ένα ενεργειακό σύστημα. Η ενέργεια ρέει μέσα από το Ον μας και κατευθύνεται από τη συνειδητότητά μας. Αυτή η ενέργεια βρίσκεται σε μια κατάσταση κίνησης, σε ροή και σε έναν υγιή οργανισμό η ενέργεια είναι αρμονική και ρέει ομαλά. Όταν η ροή αυτής της ενέργειας μπλοκάρει ή διακόπτεται, αυτό βιώνεται από τον οργανισμό ως ανισορροπία και η τάση του οργανισμού είναι να επιστρέψει στην ισορροπία και την αρμονία, δηλαδή να επιστρέψει στην πλήρη υγεία. Αυτή η τάση προς την αρμονία είναι μια πτυχή της αγάπης.

Όλες οι ασθένειες, όπως και όλοι οι τραυματισμοί, δεν είναι παρά ενέργεια μπλοκαρισμένη ή ενέργεια που διεκόπη, ή μπορεί να είναι ένα αίτημα αγάπης. Ο καθένας από εμάς, συμπεριλαμβανομένων κι εσάς, των αναγνωστών, έχει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται την ενέργεια, να την ανιχνεύει και να την κατευθύνει.

Τελικά το κάθε ενεργειακό μπλοκάρισμα μπορεί να απελευθερωθεί από τη συνειδητότητά σας. Δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά το αν μπορεί να γίνει, αλλά μάλλον σχετίζεται περισσότερο με το πώς μπορεί να γίνει αυτό.

Μέσα στο εσωτερικό σας Ον, το εσωτερικό σας Είναι, εκεί μέσα στη συνειδητότητά σας, βρίσκεται η δυνατότητα να αγαπάτε και να αντιλαμβάνεστε δίχως κριτική ή προσδοκία, η ανιδιοτελής ικανότητα να νοιάζεστε. Έχετε τη δυνατότητα να εκφράζετε άπειρη αγάπη, ανεξάρτητα από το αν επιλέγετε να την αναγνωρίσετε ή όχι, καθώς και ανεξάρτητα από το αν επιλέγετε ή όχι να την εκδηλώσετε. Στην πραγματικότητα αυτή η αγάπη είναι η ίδια η φύση του Όντος σας.

Έχετε τη δυνατότητα να αγαπάτε οπουδήποτε υπήρχε πρωτύτερα μιαν αντίληψη της έλλειψης αγάπης ή ένα αίτημα αγάπης.

Η αγάπη θεραπεύει.

Έχετε στη συνειδητότητά σας το δυναμικό και την ικανότητα να θεραπεύετε οτιδήποτε, σε κάθε επίπεδο, τόσο τον εαυτό σας όσο και οποιοδήποτε άλλο Ον, από τη στιγμή που όλα είναι αγάπη και ενέργεια. Αυτό που απομένει είναι να αναγνωρίσετε πλήρως αυτό το δυναμικό και να το πραγματοποιήσετε.

Όλα μπορούν να θεραπευτούν.

Μπορείτε να θεραπεύσετε οτιδήποτε.

© Πνευματικά δικαιώματα  Μάρτιν Μπρόφμαν 1988 Martin Brofman