Η σχέση μεταξύ της όρασης και της συνειδητότητας

Γιατί τα μάτια μας ονομάζονται τα παράθυρα της ψυχής μας; Γιατί μιλάμε για τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο; Γιατί λέμε «το βλέπω» για να δείξουμε ότι καταλαβαίνουμε; Τι είναι η κατανόηση; Ποια είναι η σχέση μεταξύ της όρασής μας και του τρόπου της Ύπαρξής μας;

Η όραση δεν είναι απλώς μια σωματική διαδικασία που μπορεί να χαρακτηρίζεται ή να μην χαρακτηρίζεται από την οπτική διαύγεια. Είναι μια πολυδιάστατη εμπειρία που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη συναισθηματική και τη νοητική κατάσταση της Ύπαρξης. Επίσης συνδέεται με την προσωπικότητα και έτσι το κάθε πρόβλημα όρασης σχετίζεται με έναν συγκεκριμένο τύπο προσωπικότητας.

Όλοι οι μύωπες έχουν κάτι κοινό, οι πρεσβύωπες έχουν ένα συγκεκριμένο στοιχείο στο χαρακτήρά τους, ενώ όσοι έχουν αστιγματισμό, δουλεύουν ένα παρόμοιο πρόβλημα στη ζωή τους.

Κάθε είδος προβλήματος όρασης αντιπροσωπεύει έναν δυσλειτουργικό τρόπο αλληλεπίδρασης του ατόμου με το περιβάλλον του.

Μερικοί λένε ότι το στρες ευθύνεται για όλες τις συναισθηματικές και σωματικές ανισορροπίες και το στρες αντανακλά το πώς ένα άτομο αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του κατά έναν τρόπο που δεν «νιώθει άνετα».Το στρες αποθηκεύεται στο σώμα με διάφορους τρόπους, ανάμεσα στους οποίους είναι και η ένταση σε συγκεκριμένους μύς.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η σωματική ένταση είναι ουσιαστικά συναισθηματική ή νοητική ένταση που αποθηκεύεται στους μύες του σώματος. Η ένταση σε συγκεκριμένους μύες συνδέεται με συγκεκριμένα συναισθήματα και νοητικές καταστάσεις. Με άλλα λόγια, η περιοχή στην οποία νιώθουμε την ένταση συνδέεται με τον λόγο για τον οποίο νιώθουμε ένταση.

Στην περίπτωση της όρασης, διαφορετικά προβλήματα έχουν συνδεθεί με υπερβολική ένταση σε συγκεκριμένους εξω-οφθαλμικούς μύες (τους μυς που περιβάλλουν τον βολβό του ματιού) και με συγκεκριμένα συναισθηματικά πρότυπα. Για να καταλάβουμε αυτήν τη διαδικασία, ας δούμε πώς λειτουργεί.

Ο βολβός του ματιού περιβάλλεται από έξι μύες. Χρησιμοποιούμε αυτούς τους μυς για να στρέφουμε τα μάτια προς διαφορετικές κατευθύνσεις και για ένα διάστημα επικρατούσε η εντύπωση ότι αυτή είναι η μοναδική λειτουργία τους. Έπειτα ανακαλύφθηκε ότι αυτοί οι μύες είναι περίπου εκατό φορές πιο ισχυροί από όσο χρειάζεται για αυτές τις κινήσεις. Και αφού η δομή και οι λειτουργίες στο ανθρώπινο σώμα σχετίζονται μεταξύ τους, ήταν προφανές ότι αυτοί οι μύες έπρεπε να έχουν και κάποιαν άλλη λειτουργία. Και όντως έχουν.

Οι εξω-οφθαλμικοί μύες συμμετέχουν επίσης στον μηχανισμό εστίασης της όρασης, παράλληλα με τους φακούς των ματιών. Αυξάνουν ή μειώνουν το μήκος των ματιών ανάλογα με το τι κοιτάζουμε και ανάλογα με το τι σκεφτόμαστε ή νιώθουμε. Με αυτόν τον τρόπο το μάτι λειτουργεί σαν φωτογραφική μηχανή με «φυσούνα» δηλαδή έχει μεταβλητό εστιακό μήκος, σε αντίθεση με μιαν άκαμπτη κάμερα που έχει σταθερό εστιακό μήκος.

Τέσσερις μύες τραβούν κάθε βολβό προς τα πίσω στην κόγχη των ματιών, μειώνοντας το μήκος τους. Η μεγάλη ένταση σε αυτούς τους μύες, που ονομάζονται Ρέκτους, προκαλεί μια κατάσταση πρεσβυωπίας και αυτή η ένταση βιώνεται συναισθηματικά σαν ένταση στη συνειδητότητα, ως ένα συναισθηματικό υπόβαθρο θυμού ή ενοχής, εστιάζοντας στην εξωτερική εικόνα ή σε έναν ρόλο αντί να εστιάζει σε αυτό που πραγματικά είναι. Στους πρεσβύωπες, η ενέργεια επεκτείνεται προς τα έξω και έτσι κρατά τα πράγματα μακριά (ή ακόμη τα σπρώχνει μακριά). Μπορεί να υπάρχει η αίσθηση ότι το άτομο από κάποια άποψη δεν είναι τόσο σημαντικό όσο οι άλλοι.

Υπάρχουν δυο ακόμη μύες που κυκλώνουν το βολβό του ματιού σαν ζώνη και ονομάζονται «λοξοί μύες». Όταν αυτοί σφίγγονται, συμπιέζουν τον βολβό και τον αναγκάζουν να επιμηκυνθεί. Η υπερβολική ένταση σε αυτούς τους μύς συνδέεται με τη μυωπία και αυτή η ένταση βιώνεται συναισθηματικά ως μια προσπάθεια του ατόμου να κρυφτεί μέσα στον Εαυτό του, να αποτραβηχτεί μέσα του. Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό ως ανησυχία, φόβος, καχυποψία, αίσθηση απειλής ή μια αίσθηση του ατόμου ότι δεν νιώθει ασφάλεια μέσα στον Εαυτό του. Μπορεί επίσης να βιώνεται με όλες τις παραπάνω μορφές μαζί.

Η ανομοιόμορφη ένταση σε διαφορετικούς μυς συμπιέζει ανομοιόμορφα τον βολβό του ματιού, με αποτέλεσμα να χάνει το σφαιρικό σχήμα του και να προκαλείται το πρόβλημα του αστιγματισμού, που είναι μια παραμόρφωση της όρασης. Το άτομο μπορεί να βιώνει αυτό το πρόβλημα ως μια αίσθηση ότι έχει χαθεί, ενώ μπορεί επίσης να αισθάνεται αβεβαιότητα ή σύγχυση για τις αξίες του, για τις πραγματικές του επιθυμίες και τα πραγματικά συναισθήματά του. Αξίες από «έξω» έχουν ενσωματωθεί «μέσα», με έναν τρόπο που δεν είναι φυσικός ή αληθινός για το άτομο. Το στρές αυτής της κατάστασης βιώνεται όχι μόνο στη συνειδητότητα του ατόμου, αλλά αποτυπώνεται και στους μύες των ματιών του.

Τα προβλήματα όρασης εμφανίζονται στη ζωή των ανθρώπων όταν αντιμετωπίζουν στρες σε σχέση με το περιβάλλον τους, δηλαδή όταν δεν βλέπουν καθαρά, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Αν αυτό συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι μύες των ματιών που φέρουν αυτήν την ένταση μπορεί να «παγώσουν» προσωρινά, κρατώντας τον βολβό σε μια κατάσταση εκτός εστίασης. Αφού οι εντάσεις σε αυτούς τους μυς αντιστοιχούν σε εντάσεις στη συνειδητότητα του ατόμου, αυτό επίσης διατηρεί το άτομο σε μια συγκεκριμένη συνειδησιακή κατάσταση. Το καλό, όμως, είναι ότι οι μύες του ματιού μπορούν να χαλαρώσουν, αποκαθιστώντας την οπτική διαύγεια με τεχνικές χαλάρωσης και οφθαλμικές ασκήσεις της Χάθα Γιόγκα (που είναι παρόμοιες με αυτό που οι οπτομέτρες ονομάζουν «εκπαίδευση κινητικότητας).

Όταν αποκατασταθεί ο σωστός οφθαλμικός τόνος στους οφθαλμικούς μυς, οι βολβοί των ματιών ανακτούν το φυσικό τους σχήμα και έτσι μπορεί να επανέλθει η καθαρή όραση. Επίσης το άτομο απαλλάσσεται από εντάσεις στο σώμα και στη συνειδητότητά του, με αποτέλεσμα να επανέρχεται σε έναν πιο άνετο και φυσικό τρόπο Ύπαρξης.

Η όραση μας είναι καθαρή στη φυσιολογική της κατάσταση και επομένως μια επιστροφή σε αυτήν την οπτική διαύγεια είναι ταυτόχρονα μια επιστροφή στην έμφυτη κατάσταση της ισορροπίας, εκεί στην οποία είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας.

Μπορούμε επίσης να επανέλθουμε στην οπτική διαύγεια και την ισορροπία διορθώνοντας τον τρόπο με τον οποίο ζούμε τη ζωή μας αντί να εστιάσουμε στους μυς των ματιών. Η όραση είναι μια μεταφορά του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο και επίσης συνδέεται με την προσωπικότητα. Όταν εντοπιστούν και διορθωθούν τα στοιχεία της εμπειρίας ενός ανθρώπου που συνδέονται με τα προβλήματα στην όρασή του, μπορεί να αποκατασταθεί η καθαρή όραση.

Αν απομακρύνουμε από τη συνειδητότητά μας την περιττή ένταση, οι μύες των ματιών απαλλάσσονται κι αυτοί από την ένταση και τότε ο βολβός επανέρχεται στο φυσικό του σχήμα, με αποτέλεσμα τη διαύγεια της όρασης.

Αφού κάθε είδος προβλήματος όρασης αντιστοιχεί σε έναν συγκεκριμένο τύπο προσωπικότητας, είναι φυσικό να υπάρχει μια αλλαγή στην προσωπικότητα παράλληλα με την αλλαγή στην προσωπική όραση. Η νέα κατάσταση του Όντος θα έχει την ίδια «ουσία Ύπαρξης» με την παλιά, αλλά θα χαρακτηρίζεται από διαφορετικό τρόπο αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον, από έναν διαφορετικό «χορό», δίχως αυτό που αποτελούσε υπερβολική ένταση για αυτό το άτομο.Θα φαίνεται σαν το άτομο να έχει ξυπνήσει από ένα πολύ αληθοφανές όνειρο και τα πράγματα θα έχουν νόημα με έναν διαφορετικό τρόπο. Θα έχει αφαιρεθεί ένα αντιληπτικό φίλτρο, ένα φίλτρο μέσω του οποίου καθορίζονταν προηγουμένως οι αξίες του και χωρίς αυτό το φίλτρο θα γίνουν ξεκάθαρες νέες και πιο αληθινές αξίες. Το «νέο» Ον μπορεί να έχει διαφορετικές προτιμήσεις στο φαγητό, και/ή στα ρούχα, καθώς και σε διαφορετικές συνήθειες, αλλά θα αισθάνεται πιο πολύ ότι εκφράζει περισσότερο τον αληθινό εαυτό του, όντας αυτός που είναι πραγματικά. Θα είναι μια πολύ ευπρόσδεκτη μεταμόρφωση.

Οι μέθοδοι οπτικής βελτίωσης που δεν λαμβάνουν υπόψη την αλλαγή της προσωπικότητας είχαν περιορισμένη επιτυχία. Στις περιπτώσεις στις οποίες αποκαταστάθηκε η όραση, το άτομο είχε περάσει μια διαδικασία μεταμόρφωσης και ουσιαστικά, μέσα από αυτήν εγκατέλειψε έναν ρόλο που έπαιζε. Έτσι εξελίχθηκε σε μιαν άλλη Οντότητα με διαφορετική προσωπικότητα, σε μια Οντότητα που βλέπει τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο. Ο βαθμός και η ταχύτητα της βελτίωσης συνδέονται με την προθυμία του ατόμου να δεχθεί τις αλλαγές, να δεχθεί τη νέα προσωπικότητα, να γίνει η νέα Οντότητα ή για να το πούμε καλύτερα, να γίνει και να ζήσει αυτό που πραγματικά είναι.

Αν φανταστούμε ότι ο καθένας μας περιβάλλεται από μια φυσαλίδα ενέργειας, η οποία καθορίζεται από τα προσωπικά μας φίλτρα της αντίληψης, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε τη μεταφορική σημασία των προβλημάτων όρασης.

Οι μύωπες βλέπουν ό,τι είναι κοντά τους πιο εύκολα από όσο βλέπουν τα μακρινά αντικείμενα. Είναι πιο πολύ εστιασμένοι σε όλα όσα υπάρχουν μέσα στη φυσαλίδα τους και λιγότερο σε όσα βρίσκονται έξω από αυτήν. Η ενέργεια, δηλαδή η κατεύθυνση της προσοχής, στρέφεται προς τα μέσα, μακριά από τον έξω κόσμο, κινείται προς το εσωτερικό και συστέλλεται. Τα πράγματα πρέπει να είναι κοντά για να μπορούν οι μύωπες να τα δουν καθαρά και άνετα. Είναι προσανατολισμένοι προς τον Εαυτό τους σε υπερβολικό βαθμό, έτσι που θεωρούν το «ΕΓΩ» πιο σημαντικό από το «ΕΣΥ», ενώ το «ΕΜΕΙΣ» δεν περιλαμβάνει το «ΕΣΥ» σε ισότιμη βάση. Βιώνουν αυτό που θέλουν ή νιώθουν οι ίδιοι ως πιο σημαντικό από αυτό που θέλουν ή νιώθουν οι άλλοι. Οι μύωπες έχουν συχνά έντονη την ανάγκη για απομόνωση και μπορεί να είναι αποτραβηγμένοι από τον κόσμο γύρω τους. Μπορεί να τους τρομάζει το περιβάλλον και να έχουν την αίσθηση ότι κρύβονται μέσα τους.

Στους μύωπες η σκέψη εστιάζεται προς τα εμπρός, με το φόβο ή την αβεβαιότητα ως το κύριο συναισθηματικό τους βίωμα. Αυτή η ενασχόληση με το μέλλον δεν αφήνει το άτομο να είναι ολοκληρωτικά παρόν στο εδώ και τώρα. Όσο πιο έντονο είναι αυτό το πρόβλημα, τόσο μεγαλύτερη μυωπία έχει ένα άτομο. Μπορεί επίσης να υπάρχουν και διαφορετικά αντισταθμιστικά στοιχεία στην προσωπικότητα, όπως μια επιθετικότητα που έχει σαν σκοπό να κρύψει ή να ελαχιστοποιήσει το φόβο ή μια τεχνητή εξωστρέφεια που κρύβει την τάση του ατόμου να κρύβεται μέσα του. Ωστόσο εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι η εσωτερική βάση πίσω από αυτές τις εξωτερικές πράξεις.

Οι πρεσβύωπες βλέπουν ό,τι είναι μακριά πολύ καλύτερα από ό,τι είναι κοντά τους. Είναι πιο εστιασμένοι στο εξωτερικό της φυσαλίδας τους και πολύ λιγότερο στο εσωτερικό της. Η ενέργεια, η κατεύθυνση της προσοχής, επεκτείνεται και κινείται προς τα έξω και αποφεύγει να στραφεί ενάντια στα εξωτερικά στοιχεία. Το άτομο πρέπει να κρατά τα πράγματα σε απόσταση για να τα δει καθαρά και με άνεση. Αυτά που θέλουν ή βιώνουν οι άλλοι βιώνονται ως πιο σημαντικά από τις επιθυμίες και τα συναισθήματα του ατόμου και υπάρχει υπερβολικός προσανατολισμός προς τους άλλους και μακριά από τον Εαυτό. Το «ΕΣΥ» θεωρείται πιο σημαντικό από το «ΕΓΩ», ενώ το «ΕΜΕΙΣ» δεν περιλαμβάνει το «ΕΓΩ» σε ισότιμη βάση. Ενώ ο μύωπας αποτραβιέται μέσα του συχνά και εύκολα, ο πρεσβύωπας δυσκολεύεται να εστιάσει στο εσωτερικό του, αφού η προσοχή του συνεχίζει να κατευθύνεται προς τα έξω. Ενδιαφέρεται για τη ζωή των άλλων και αποφεύγει να κοιτάξει τη δική του. Δίνει υπερβολική σημασία στην εικόνα του και ταυτίζεται υπερβολικά με αυτήν, σε σημείο που να αποκτά μεγαλύτερη σημασία από την ουσία του, από τον πραγματικό του εαυτό. Η αίσθηση του θυμού μπορεί να καταπιέζεται για να μην ενοχλούνται οι άλλοι. Η σκέψη εστιάζεται στο παρελθόν, συχνά με θυμό και προσπάθειες αυτοδικαιολόγησης ή με μια αίσθηση ότι έχει κάνει το σωστό. Αυτή η ενασχόληση με το παρελθόν δεν αφήνει το άτομο να είναι ολοκληρωτικά παρόν στο εδώ και τώρα. Και πάλι, ο βαθμός στον οποίο ισχύει αυτό είναι θέμα προσωπικής ισορροπίας και σχετίζεται με το βαθμό της πρεσβυωπίας που εμφανίζει το άτομο. Μπορεί να υπάρχουν κι εξωτερικές αντισταθμιστικές συμπεριφορές, όπως υπερβολικά ενάρετη συμπεριφορά που κρύβει τις τύψεις ή μια ακραία καλοσύνη που καλύπτει το θυμό.

Οι αστιγματικοί αισθάνονται αβεβαιότητα ως προς τις επιθυμίες ή τα συναισθήματά τους, ανάλογα με το αν επηρεάζεται το δεξί ή το αριστερό μάτι τους ή και τα δύο. Η φυσαλίδα τους είναι παραμορφωμένη.

Από μεταφυσική άποψη, το δεξί μάτι (το μάτι της θέλησης) αντιπροσωπεύει την ικανότητα να βλέπει κανείς καθαρά τι θέλει, ενώ το αριστερό (το μάτι του Πνεύματος) αντιπροσωπεύει την ικανότητα να βλέπει κανείς καθαρά τι νιώθει. Στους αριστερόχειρες αυτή η αντιστοιχία αντιστρέφεται. Το άτομο με αστιγματισμό επιθυμεί ή νιώθει κάτι που είναι αληθινό για αυτόν, αλλά μετά το θεωρεί ανάρμοστο και το αλλάζει. Στη συνέχεια ασπάζεται αυτήν την αλλαγή και δεν βλέπει πλέον καθαρά τι πραγματικά ήθελε ή ένιωθε αρχικά. Ο άνθρωπος με αστιγματισμό εστιάζει περισσότερο σε όσα «πρέπει» να επιθυμεί ή να νιώθει και όχι σε όσα είναι αληθινά για αυτόν. Έτσι, δεν μπορεί να αντιληφθεί τον πραγματικό του εαυτό. Ποιος θα ήταν αν έπαυε να προσποιείται ότι είναι κάτι που δεν είναι;

Οι συνδυασμοί των προβλημάτων όρασης σχετίζονται με συνδυασμούς των χαρακτηριστικών που αναφέραμε. Ο αστιγματισμός μπορεί να εμφανιστεί παράλληλα με τη μυωπία ή την πρεσβυωπία. Φυσικά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που αναφέραμε μπορεί να υπάρχουν και χωρίς τα αντίστοιχα προβλήματα όρασης, αλλά σε εκείνους που έχουν προβλήματα όρασης, αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ιδιαίτερα έντονα.

Μυωπία σημαίνει να βλέπει κανείς πιο καθαρά κοντά. Πρεσβυωπία σημαίνει να βλέπει κανείς πιο καθαρά μακριά. Αν και σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις το ένα μάτι μπορεί να εμφανίζει μυωπία και το άλλο πρεσβυωπία, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν και τα δυο προβλήματα στο ίδιο μάτι. Όταν κάποιος δεν βλέπει καθαρά ούτε κοντά, ούτε μακριά, υπάρχει ακαμψία της συνειδητότητας. Οι τεχνικές χαλάρωσης και οι ασκήσεις των ματιών μπορούν να αποκαταστήσουν την ευελιξία και έτσι το άτομο θα παρατηρήσει επίσης και μια μεγαλύτερη ευελιξία στη νοητική του λειτουργία.

Είμαστε ενεργειακές οντότητες και η ενέργεια εκπορεύεται από τη συνειδητότητά μας. Τελικά έχουμε την ικανότητα να επιλέγουμε την κατεύθυνση της ροής της ενέργειας προς οποιαδήποτε κατάσταση. Μπορούμε να επιλέξουμε να μην μας κατευθύνουν τα πρότυπα του παρελθόντος. Μπορούμε να αλλάξουμε εκείνες τις αντιλήψεις που γνωρίζουμε ότι δεν είναι ακριβείς ή δεν είναι οι καλύτερες δυνατές και να είμαστε πρόθυμοι να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι και όχι μέσα από ένα φίλτρο που τα διαστρεβλώνει.

Η ροή ενέργειας ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό της φυσαλίδας μπορεί να αλλάξει, όπως μπορεί να αλλάξει και η φύση της ίδιας της φυσαλίδας, η οποία είναι στην πραγματικότητα το αντιληπτικό «φίλτρο» μέσα από το οποίο αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας. Ένα «κολλημένο» φίλτρο μας προδιαθέτει προς συγκεκριμένα πρότυπα αλληλεπίδρασης και αντιλήψεων. Είναι σαν έναν επιλεκτικό φακό, που επιτρέπει να μπαίνουν μόνο οι αντιλήψεις που συμφωνούν με τις βασικές πεποιθήσεις που έχουμε επιλέξει ή αποδεχθεί, ενώ αγνοεί ή απορρίπτει όλες τις άλλες. Αφού ενεργούμε με βάση όλες τις πληροφορίες που φτάνουν μέχρι εμάς, αυτό σημαίνει ότι είμαστε προδιαθετειμένοι να αντιδρούμε στο περιβάλλον μας με έναν παγιωμένο τρόπο. Ωστόσο δεν είναι το πρόβλημα η επιλεκτικότητα του φακού, εκείνο από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε είναι η παραμορφωτική επίδραση του συναισθηματικού φίλτρου.

Όταν είμαστε διαυγείς και εστιασμένοι στο κέντρο μας η φυσαλίδα είναι διάφανη και το ίδιο ισχύει για τις αλληλεπιδράσεις μας. Όταν μας έχει κυριέψει ένα ισχυρό συναίσθημα, χάνουμε το κέντρο μας και η φυσαλίδα δεν είναι διάφανη γιατί παραμορφώνεται από τα συναισθηματικά ρεύματα. Όταν αυτά τα ρεύματα παραμορφώνουν τη φυσαλίδα, οι καταστάσεις μας φαίνονται διαφορετικές κι έτσι αντιδρούμε και διαφορετικά. Συχνά μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η αντίληψή μας έχει παραμορφωθεί, μερικές φορές, μάλιστα, μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε ακόμη και την ίδια τη στιγμή της εμπειρίας. Όταν ισχυρά συναισθήματα του θυμού, του φόβου, της σύγχυσης κλπ.,καταπιέζονται, όπως συμβαίνει στην περίπτωση εκείνων που έχουν προβλήματα όρασης, η φυσαλίδα παραμορφώνεται και αυτή, αλλά η παραμόρφωση της δεν αναγνωρίζεται. Το άτομο ταυτίζεται με την παραμορφωμένη εικόνα και πιστεύει ότι αντιπροσωπεύει την αλήθεια του, τον πραγματικό του εαυτό. Ωστόσο, η εικόνα δεν δείχνει ποιο πραγματικά είναι το άτομο, αλλά μόνο ποιο φαίνεται να είναι όταν λειτουργεί με την παραμόρφωση. Μπορεί να απαλλαγεί από τα παραμορφωτικά στοιχεία του φακού και των αντιλήψεών του και να επιστρέψει στον πραγματικό, διαυγή εαυτό του.

Οι μύωπες μπορούν να κατευθύνουν την ενέργεια προς τα έξω αν δείξουν μεγαλύτερη προθυμία να γίνονται ορατοί έχοντας εμπιστοσύνη ότι θα είναι ασφαλείς σε αυτήν την προσπάθεια, αν αφήνουν τους άλλους να δουν ποιοι πραγματικά είναι. Μπορούν να μάθουν να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια των άλλων, κατανοώντας πώς τους βλέπουν οι άλλοι, ώστε να βλέπουν όχι μόνο κοιτάζοντας από μέσα προς τα έξω, αλλά και αντίστροφα, κοιτάζοντας από έξω προς τα μέσα. Αυτό θα τους δώσει την ευκαιρία να βγουν έξω από τον εαυτό τους, να δουν τα πράγματα από μια άλλη άποψη και να χρησιμοποιήσουν τις πρόσθετες πληροφορίες που συγκεντρώνουν με αυτόν τον τρόπο για να βελτιστοποιήσουν τις αλληλεπιδράσεις τους με το περιβάλλον.

Είναι επίσης σημαντικό να φέρονται στους άλλους όπως θα ήθελαν οι άλλοι να φέρονται στους ίδιους αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για αυτούς, αλλά απλώς να είναι διατεθειμένοι να δουν ποια είναι αυτή η εικόνα και να δεχθούν ότι οι αντιλήψεις των άλλων είναι εξίσου σημαντικές για εκείνους όσο είναι οι δικές τους αντιλήψεις για τον εαυτό τους. Πραγματικά, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο να γνωρίζουν τις αντιλήψεις των γύρω τους.

Ο σκοπός είναι να μη νιώθουν ότι απειλούνται ή τρομοκρατούνται από το περιβάλλον τους,αλλά μάλλον να προσπαθούν όλο και περισσότερο να αφήνουν τον εαυτό τους να είναι ο εαυτός τους, αλλά και να αφήνουν τους άλλους να λειτουργούν γνήσια. Πρέπει να εμπιστευτούν πώς όταν κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν, τότε συμβαίνει πάντα κάτι υπέροχο. Και αφού αυτή η διαδικασία είναι τόσο σημαντική για τον εαυτό τους, οι μύωπες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η ίδια διαδικασία είναι σημαντική και για τους άλλους, να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι πρέπει να μαθαίνουν να είναι όλο και περισσότερο ο εαυτός τους.

Από την οπτική ενός μύωπα, το «ΕΜΕΙΣ» μπορεί πραγματικά να συμπεριλάβει το «ΕΣΥ» ως ίσο με το «ΕΓΩ» και στην πραγματικότητα απλά ως άλλο ένα «ΕΓΩ», εξίσου σημαντικό.

Οι πρεσβύωπες μπορούν να ανακατευθύνουν την ενέργεια προς τα μέσα δείχνοντας στον εαυτό τους την ίδια φροντίδα που δείχνουν στους άλλους. Ο σκοπός δεν είναι να πάψουν να λαμβάνουν υπόψη τους άλλους, αλλά να αρχίσουν να λαμβάνουν υπόψη τους και τον εαυτό τους, να κάνουν για τον εαυτό τους αυτό που κάνουν ήδη για τους άλλους. Αυτό μπορεί να γίνει με μια συνειδητή προσπάθεια να επιτρέψουν στον εαυτό τους να δέχεται χωρίς τύψεις αυτά που τους δίνουν οι άλλοι, όχι να παίρνουν, αλλά να δέχονται όσα τους δίνουν και να εκφράζουν τα συναισθήματα και τις επιθυμίες τους και να επιτρέπουν στον εαυτό τους να έχει. Όταν τους δίνουν κάτι δεν χρειάζεται να το ανταποδώσουν ή να το απορρίψουν, θα πρέπει απλώς να πούνε «Ευχαριστώ» και να το δεχτούν χωρίς όρους. Αυτή η αποδοχή μπορεί να ισχύει και για τις ιδέες και σε αυτόν τον τομέα θα πρέπει να προσέξουν με ποιους τρόπους κρατούν μακριά τους πράγματα, ιδέες ακόμη και ανθρώπους και να τους επιτρέψουν να έρθουν πιο κοντά. Η εστίασή τους μπορεί να στραφεί στην ανακάλυψη του πραγματικού εαυτού τους, αντί να παραμένει επικεντρωμένη στην εικόνα τους. Η εικόνα δεν είναι σημαντική, ενώ η Ουσία δεν πρέπει να παραβλέπεται. Η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι πιο σημαντική από το γνήσιο συναίσθημα και οι άνθρωποι εκτιμούν την ειλικρίνεια στα συναισθήματα.

Το ενδιαφέρον και η φροντίδα που δείχνετε στους άλλους πρέπει να εκτείνεται και στον εαυτό σας. Η έκφραση της αγάπης δεν συνεπάγεται αναγκαστικά και θυσία. Δεν είναι απαραίτητο να βγείτε από τον χώρο σας για να σας δείξουν αγάπη και σεβασμό. Ο ρόλος σας μπορεί να γίνει διασκεδαστικός, αλλά πρέπει επίσης να θυμάστε την Οντότητα που τον ερμηνεύει, τον άνθρωπο μέσα σας. Από την άποψη του πρεσβύωπα, το «ΕΜΕΙΣ» μπορεί να περιλαμβάνει το «ΕΓΩ» ως ισότιμο του «ΕΣΥ», ενώ το «ΕΓΩ» μπορεί να θεωρηθεί ένα άλλο «ΕΣΥ» και όχι μόνο ως κάτι το ξεχωριστό και σημαντικό από μόνο του.

Οι αστιγματικοί μπορούν να ρωτούν τον εαυτό τους κατά διαστήματα στη διάρκεια της ημέρας: «Τι πραγματικά θέλω τώρα; Πώς νιώθω τώρα; Τι είναι αληθινό για εμένα; Τι είναι πραγματικό για εμένα; Αν πάψω να είμαι αυτός που δεν είμαι, ποιος θα είμαι; Αν πάψω να προσποιούμαι ότι είμαι ο άνθρωπος που παριστάνω, τι θα έκανα διαφορετικά;»

Μπορεί να υπάρχει η αίσθηση ότι ο πραγματικός εαυτός του ατόμου δεν θα γίνει δεκτός από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Έτσι, ο στόχος είναι να διαπιστώσουμε αν το συναίσθημα είναι πραγματικό. Αυτό θα το καταφέρουμε αν πάψουμε να παίζουμε τον ρόλο και είμαστε απλώς ο εαυτός μας. Τότε οι αστιγματικοί θα ανακαλύψουν είτε ότι το συναίσθημα ήταν πλαστό και ο ρόλος περιττός, είτε ότι ήταν γνήσιο, οπότε και θα έχουν τη δυνατότητα να μετακινηθούν σε ένα άλλο περιβάλλον στο οποίο θα μπορούν να είναι ο εαυτός τους και να γίνουν αποδεκτοί. Και στις δυο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα θα είναι να αισθάνονται πιο άνετα με τον πραγματικό εαυτό τους.

Υπάρχει μια θέση για όλους μας στην κοινωνία. Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι γνήσιος, υπάρχει ένα μέρος όπου μπορούμε να ενταχθούμε, όπου γινόμαστε αποδεκτοί και εκτιμούμαστε για αυτό που είμαστε. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε τι είναι πραγματικό για εμάς. Μπορούμε όλοι να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι αυτός που πραγματικά είναι και έτσι να γινόμαστε όλο και πιο γνήσιοι και αληθινοί.

Αν είμαστε αποφασισμένοι και πρόθυμοι να αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας και τις πραγματικότητες που διαμορφώνονται από αυτές, ο καθένας μας μπορεί να μεταμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον κόσμο, κυριολεκτικά και μεταφορικά και έτσι να επανέλθει σε μιαν έμφυτη κατάσταση οπτικής διαύγειας.

Παρακάτω θα βρείτε κάποιες θετικές δηλώσεις που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε (Διαλέξτε μία την κάθε ημέρα και επαναλάβετέ την στον εαυτό σας εκείνη την ημέρα. Μπορείτε επίσης να διαβάζετε τακτικά στον εαυτό σας αυτήν τη λίστα).

1. Η όρασή μου βελτιώνεται τώρα.
2. Επιλέγω τη διαύγεια.
3. Γνωρίζω τι είναι η διαύγεια και τη βιώνω όλο και περισσότερο κάθε μέρα.
4. Θυμάμαι τη διαύγεια και επιστρέφω στη διαύγεια.
5. Προσέχω ότι βλέπω όλο και πιο καθαρά κάθε μέρα.
6. Γνωρίζω ότι μπορώ να δω καθαρά τώρα.
7. Γνωρίζω ότι οι εμπειρίες μου με οδηγούν στην καθαρή όραση.
8. Δέχομαι νέους τρόπους σκέψης και όρασης που είναι πιο καθαροί για εμένα.
9. Η αποδοχή και η αγάπη οδηγούν στη διαύγεια.
10. Δέχομαι αυτά που βλέπω και βλέπω πιο καθαρά.
11. Είναι όλο και πιο εύκολο να βλέπω καθαρά.
12. Αφήνω τον εαυτό μου να είναι αυθεντικός και βλέπω την όρασή μου να καθαρίζει.
13. Νιώθω όλο και πιο άνετα όταν είμαι ο εαυτός μου και βλέπω καθαρά.
14. Ο νους μου επεκτείνεται και φέρνει στην αντίληψή μου τις πληροφορίες που χρειάζομαι για να έχω καθαρή όραση.
15. Μπορώ να έχω καθαρή όραση σήμερα. Μπορώ να δω καθαρά σήμερα.
16. Κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, γίνομαι όλο και καλύτερα.
17. Βλέπω πιο καθαρά όταν είμαι χαλαρωμένος και εστιασμένος στο κέντρο μου.
18. Βλέπω καθαρά όταν είμαι στο εδώ και τώρα.
19. Υπάρχει διαύγεια εδώ και τώρα.
20. Η διαύγεια είναι η έμφυτη κατάστασή μου.
21. Η διαύγεια είναι η αληθινή κατάστασή μου.
22. Μου αρέσει να βλέπω καθαρά.
23. Βλέπω ότι όλα λειτουργούν τέλεια.
24. Όταν βλέπω καθαρά αγαπώ.
25. Η διαύγεια είναι ελευθερία και αυθεντικότητα.
26. Βλέπω πιο καθαρά τώρα.
27. Βλέπω πιο καθαρά από πριν.
28. Σήμερα επιλέγω να βλέπω την αγάπη.
29. Όταν κάνω αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω, συμβαίνει πάντα κάτι υπέροχο.
30. Εμπιστεύομαι την αυθεντικότητα και βλέπω καθαρά.
31. Βλέπω τη διαύγεια να πλησιάζει.
32. Διακρίνω ότι η όρασή μου είναι καθαρή σήμερα.
33. Καθώς καθαρίζω τη ζωή μου, καθαρίζει και η όρασή μου.
34. Η όρασή μου καθαρίζει τώρα.
35. Είμαι ελεύθερος!
36. Η όρασή μου συνεχίζει να καθαρίζει καθώς προσαρμόζομαι στη νέα κατάσταση της συνειδητότητάς μου.
37. Αντί για προβλήματα, βλέπω λύσεις. Βλέπω με ποιον τρόπο μπορούν να λειτουργήσουν τα πράγματα.
38. Η πορεία προς τη διαύγεια της όρασής μου είναι πιο εύκολη από όσο νόμιζα.
39. Ξέρω ότι μπορώ να δω καθαρά χωρίς γυαλιά.
40. Συμφωνώ με αυτές τις δηλώσεις.
41. Οι θετικές δηλώσεις είναι αποτελεσματικές πάντα.

© Πνευματικά Δικαιώματα Martin Brofman 1990

 

Φόρουμ : Βελτιώστε την όρασή σας