Είχα καρκίνο τελικού σταδίου το 1975 και μου είπαν ότι είχα μόνον έναν με δυο μήνες ζωής. Ο όγκος βρίσκονταν στο νωτιαίο μυελό μου – στον αυχένα – και καθώς μεγάλωνε πίεζε το νωτιαίο μυελό στο εσωτερικό της σπονδυλικής στήλης. Το δεξί μου χέρι είχε παραλύσει και τα πόδια μου ήταν σπαστικά. Η εγχείρηση για την αφαίρεση του όγκου αποδείχθηκε ανεπιτυχής και μου είπαν ότι για διάφορους λόγους η χημειοθεραπεία και η ακτινοθεραπεία δεν θα λειτουργούσαν. Οι γιατροί με προειδοποίησαν ότι το τέλος θα μπορούσε να έρθει εντελώς ξαφνικά, οποιαδήποτε στιγμή, αν έβηχα ή φτερνιζόμουν.

Ήμουν αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα στην οποία κάθε μέρα ήταν πιθανώς η τελευταία μου μέρα, κάθε ώρα η τελευταία μου ώρα. Το μόνο πράγμα που ήξερα σίγουρα ήταν – πώς για όσο διάστημα μου απέμενε εγώ ήθελα να είμαι ευτυχισμένος, να είμαι απλώς ο εαυτός μου.

Για τον λόγο αυτόν οι διόλου ελκυστικές άκαμπτες δίαιτες δεν είχαν κανένα νόημα για μένα, παρά τους ισχυρισμούς ότι ίσως βοηθούσαν. Το κάθε γεύμα ήταν ίσως το τελευταίο μου γεύμα και ήθελα να φάω αυτό που μου άρεσε πραγματικά. Έπρεπε να είμαι ειλικρινής στον εαυτό μου, να είμαι αληθινός σε όλα όσα έκανα.

Οι αξίες μου άλλαξαν. Ζούσα στην παρούσα στιγμή και ό,τι έκανα ήταν για χάρη της, επειδή ήθελα πραγματικά να το κάνω. Κάποια πράγματα που πριν φαίνονταν σημαντικά δεν ήταν πια. Το μόνο σημαντικό πράγμα ήταν η ευτυχία και για μένα αυτό σήμαινε να κάνω οτιδήποτε ένιωθα χαρούμενος να κάνω και να μην κάνω τίποτε που με έκανε δυστυχισμένο. Δύο μήνες αργότερα ήμουν ακόμη ζωντανός. Ο χρόνος μου είχε τελειώσει, αλλά εγώ ήμουν ακόμη ζωντανός! Έναν μήνα αργότερα ήμουν και πάλι σε μια υπέρβαση του χρονικού ορίου μου και ακόμα ζωντανός. Αναρωτήθηκα για πόσο καιρό θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό. Το Νέο Έτος απείχε μόλις πέντε μήνες μακριά και αποφάσισα ότι εάν με κάποιο θαύμα ήμουν ακόμα εδώ, θα το γιόρταζα κάνοντας διακοπές σε κάποιον τροπικό παράδεισο. Αυτό που τότε δεν γνώριζα ήταν πώς αυτές οι διακοπές θα μου έσωζαν τη ζωή.

Πέντε μήνες αργότερα γιόρταζα το Νέο Έτος στη Μαρτινίκα κάνοντας μια συζήτηση που μου διεύρυνε το νου μαζί με έναν άνθρωπο που βρίσκονταν εκεί για να διδάξει το διαλογισμό Ζεν. Μου είπε: «ο καρκίνος αρχίζει στο μυαλό σου και εκεί μπορείς να πας προκειμένου να τον ξεφορτωθείς». Ήταν σαν να είχε γυρίσει κάποιος το διακόπτη και άναψε ένα φως – ήταν τόσο σαφές. Ήξερα τι εννούσε και μπορούσα να δω πώς ο καρκίνος ήταν μια μεταφορά για εκείνα τα παρακρατημένα πράγματα που δεν είχαν εκφραστεί. Είδα πώς ο προηγούμενος τρόπος της ζωής μου και ο τρόπος ύπαρξής μου με οδήγησαν στο να σκοτώνω τον εαυτό μου με πολλούς τρόπους. Συνειδητοποίησα εκεί τότε επί τόπου ότι αν άλλαζα τον τρόπο της ύπαρξής μου θα μπορούσα με κάποιον τρόπο να απελευθερώσω τα συμπτώματα. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου ως εργαλείο για να πετύχω τις αλλαγές στον τρόπο της ύπαρξής μου και στο σώμα μου. Για πρώτη φορά από τότε που μου δόθηκε η διάγνωση, ήμουν σε θέση να εξετάσω μια πιθανότητα να αναστρέψω την κατάστασή μου και να ξεφορτωθώ τον καρκίνο. Θα μπορούσα να σώσω τη ζωή μου!

Μερικές εβδομάδες αργότερα άκουσα μια ομιλία για τον Έλεγχο του Νου με τη μέθοδο Σίλβα, το οποίο διδάσκει στους ανθρώπους πώς να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους σαν εργαλείο. Η ιδέα που παρουσιάστηκε ήταν ότι οι αντιλήψεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας και από τη στιγμή που επιλέγουμε τις αντιλήψεις μας, μπορούμε να επιλέξουμε να αλλάξουμε οποιαδήποτε πτυχή της πραγματικότητάς μας. Η συνειδητότητά μου ήταν το αποτέλεσμα ενός προγραμματισμού κατά τον ίδιο τρόπο που ένας υπολογιστής παράγει αποτελέσματα βάσει του τρόπου με τον οποίο έχει προγραμματιστεί. Θα μπορούσα να επαναπρογραμματίσω τη συνειδητότητά μου.

Είχα τότε την αντίληψη ότι βρισκόμουν σε μια κατάσταση επιδείνωσης, πλησιάζοντας όλο κι εγγύτερα στο θάνατο και ήξερα ότι αν προόριζα για τον εαυτό μου να έχω ως τελικό αποτέλεσμα την αντίληψη ότι ήμουν καλά, τότε θα έπρεπε να αλλάξω την πεποίθηση από το γίνομαι χειρότερα και χειρότερα στο γίνομαι καλύτερα όλο και καλύτερα. Ήξερα επίσης ότι η περιστροφή μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Ήταν ένα ζήτημα του να μετατρέψω το μυαλό μου σε έναν διακόπτη και να επιμείνω στο να γνωρίζω ότι είχε γυρίσει. Αποφάσισα ότι αν η στιγμή της αλλαγής μπορούσε να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, τότε αυτή η στιγμή θα μπορούσε να είναι τώρα.

Ένιωσα μια άμεση μετατόπιση στη συνειδητότητά μου και τότε ήξερα ότι βρισκόμουν σε μια κατάσταση βελτίωσης. Κατάλαβα επίσης τη σημασία του να διατηρώ την ακεραιότητα αυτής της απόφασης και να το κάνω σε κάθε παρούσα στιγμή. Ήξερα ότι όλες οι αντιλήψεις μου έπρεπε να ενισχύουν την ιδέα ότι γινόμουν τώρα καλύτερα όλο και καλύτερα. Για παράδειγμα θα μπορούσα να λέω στον εαυτό μου καθώς έτρωγα, όποιο φαγητό εγώ ήθελα, ότι αυτό ακριβώς ήταν που χρειαζόταν το σώμα μου για να επιταχύνει τη θεραπευτική διαδικασία.

Οι σωματικές αισθήσεις μου, που τότε έμοιαζαν με ηλεκτρικές διαταραχές στο σώμα μου και οι οποίες είχαν προηγουμένως ενισχύσει την ιδέα ότι ο όγκος μεγάλωνε, έπρεπε τώρα να γίνουν αντιληπτές από μέρους μου σαν μια απόδειξη ότι ο όγκος συρρικνώνοταν. Το μυαλό μου έψαχνε όλο και περισσότερους τρόπους για να γνωρίζει ότι η βελτίωση συνέβαινε τώρα.

Ήξερα ότι έπρεπε να μείνω μακριά από εκείνους τους ανθρώπους που επέμεναν να με βλέπουν ακόμα ως ετοιμοθάνατο, όχι λόγω κάποιας έλλειψης της αγάπης, αλλά απλώς και μόνον για να διατηρήσω τη δική μου θετική στάση απέναντι στη θεραπευτική μου διαδικασία. Έπρεπε να είμαι με τους ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να με ενθαρρύνουν σε αυτό το φαινομενικά αδύνατο έργο που είχα θέσει για τον εαυτό μου. Όταν με ρωτούσαν πώς τα πήγαινα, επέμενα στο να απαντάω «καλύτερα όλο και καλύτερα» και βλέποντας πώς αυτό ήταν, πράγματι, αλήθεια.

Ήξερα ότι ήταν ζωτικής σημασίας να διατηρήσω τον θετικό προγραμματισμό και ότι το να βάζω τον εαυτό μου σε μια χαλαρή κατάσταση του νου και να μιλάω θετικά στον εαυτό μου για δεκαπέντε λεπτά τρεις φορές κάθε μέρα, ήταν ένα μέρος της διαδικασίας του προγραμματισμού και στην οποία δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνει τίποτε άλλο με κανέναν τρόπο. Υπήρχαν φυσικά πολλοί πειρασμοί για να μην κάνω τις χαλαρώσεις και τότε έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η ζωή μου βρίσκονταν σε κίνδυνο. Επομένως ο κάθε πειρασμός ήταν κάτι που στεκόταν ανάμεσα σε μένα και τη ζωή μου κι έτσι έπρεπε να απομακρυνθεί προκειμένου να μπορέσω να ζήσω.

Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο και διαπίστωσα ότι η ακεραιότητα της στιγμής της αλλαγής ήταν ευπρόσβλητη, τόσο από τις σκέψεις ή τα λόγια μου, αναγνωρίζοντας παράλληλα άλλα πράγματα από την ιδέα ότι βελτιωνόμουν και έτσι έπρεπε να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και να το παραδεχτώ αυτό και στη συνέχεια να ξέρω ότι τα είχα κάνει «θάλασσα». Τότε μπορούσα να πω στον εαυτό μου ότι αυτό που είχε συμβεί ήταν απλά μια δοκιμαστική εξάσκηση και ότι η πραγματική στιγμή της αλλαγής συνέβαινε τώρα.

Στη συνέχεια γινόταν ευκολότερο όλο και πιο εύκολο. Αρχικά ήμουν σε θέση να διατηρήσω την ακεραιότητα για λίγες μόνον ώρες, έπειτα για μια ολόκληρη μέρα, μετά για δυο μέρες και τότε ήμουν σταθερός. Ήξερα ότι το πρόγραμμα δούλευε ενώ παράλληλα ήμουν ικανός να αναγνωρίσω εκείνην την εσωτερική φωνή της αμφιβολίας και να γνωρίζω ταυτόχρονα ότι δεν αντιπροσώπευε την αλήθεια. Ήμουν ικανός να ταυτιστώ με την ενθαρρυντική φωνή, η οποία έγινε ο οδηγός μου, οδηγώντας με πίσω στη σταθερή υγεία. Ήμουν όλο και περισσότερο σε θέση να διατηρήσω αποφασιστικά την εστίαση της αντίληψής μου στο γεγονός ότι συνέβαιναν θετικές αλλαγές. Όταν δεν αισθανόμουν κάποιο σύμπτωμα, έλεγα στον εαυτό μου ότι ίσως τώρα δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά αυτό το σύμπτωμα. Εάν βίωνα το σύμπτωμα έπειτα από αυτό, έλεγα στον εαυτό μου ότι η διαδικασία δεν ήταν ακόμη ολοκληρωμένη και ότι πραγματικά αισθανόμουν το σύμπτωμα λιγότερο από πριν.

Έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι συνέβαιναν εδώ και τώρα οι θετικές αλλαγές, έστω και αν ήταν μόνον στο κατώφλι μιας αμυδρής δυνατότητας αναγνώρισης, καθώς έτσι θα μπορούσα να προβλέψω με ανυπομονησία εκεινην την επόμενη απόδειξη που θα δικαιολογούσε τις αντιλήψεις μου. Φυσικά ήμουν πάντα σε θέση να βρω κάτι τέτοιο, δηλαδή μιαν απόδειξη με την οποία να διαβεβαιώσω τον εαυτό μου ότι δεν ήταν στη φαντασία μου μόνο, αλλά ότι συνέβαινε πραγματικά. Ακόμη υπήρξε μεγάλη ενθάρρυνση από τις κόρες μου, την Τζάκι και την Χέδερ. Η Χέδερ ήταν μόλις τεσσάρων ετών τότε και γνώριζε ότι η αγάπη θεραπεύει κι έτσι μου έδινε συχνά μαγικά θεραπευτικά φιλιά – κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Μπορούσα ακόμη να νιώσω την πίστη της εξάχρονης Τζάκι σε μένα καθώς και στην ικανότητά μου να ξεπεράσω με κάποιον τρόπο αυτήν την κρίση. Για εκείνη δεν ήταν αποδεκτή καμία άλλη δυνατότητα. Κοιτώντας μέσα στα μάτια της έβλεπα πάντοτε τη σύνδεσή της με μένα.

Κατά τη διάρκεια των περιόδων χαλάρωσης, φανταζόμουν ότι βλέπω τον όγκο, που βρισκόταν στο νωτιαίο μυελό στο λαιμό και οραματιζόμουν να παρακολουθώ ένα στρώμα καρκινικών κυττάρων τη στιγμή που πεθαίνουν, που απελευθερώνονται και απορρίπτονται από το φυσικό απεκκριτικό σύστημα του σώματός μου. Το ήξερα, όμως, ότι η αλλαγή ήταν βέβαιη, παρόλο που ίσως δεν ήταν ακόμη αισθητή. Γνώριζα ότι κάθε φορά που απελευθέρωνα τα απόβλητα προιόντα από το σώμα μου, τα νεκρά καρκινικά κύτταρα εξαλείφονταν και έτσι ακριβώς μου το υπενθύμιζα κάθε φορά. Επέμεινα να γνωρίζω ότι αυτό ήταν αλήθεια.

Γνώριζα ότι ο καρκίνος αντιπροσώπευε συμβολικά κάτι το οποίο είχα κρατημένο μέσα μου και που δεν εκφράστηκε ποτέ και δεδομένου ότι ο όγκος βρισκόταν στο τσάκρα του λαιμού μου,(ενεργειακό κέντρο), ήξερα ότι είχα παρεμποδίσει την έκφραση του εσωτερικού μου Όντος. Δεδομένου ότι δεν ήμουν σίγουρος τι σήμαινε αυτό, αποφάσισα ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να εκφράζω τα πάντα, την κάθε σκέψη μου, το κάθε συναίσθημα και οτιδήποτε άλλο ήταν μέσα στη συνειδητότητά μου που ήθελε να βγει, κι έτσι το εξέφραζα, γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν ζωτικής σημασίας για την υγεία μου. Πριν είχα την αντίληψη ότι η ειλικρινής έκφραση οδηγούσε σε διαφωνίες και παρεξηγήσεις, αλλά τώρα είδα ότι αυτό που εκφράζω εκτιμάται από εκείνους γύρω μου, με τέτοιον τρόπο που η έκφραση και η επικοινωνία μου οδήγησαν τελικά σε μια αρμονία. Κι άλλη αλλαγή στην αντίληψη!

Πριν είχα την πεποίθηση ότι αν εξέφραζα αυτό που πραγματικά ήθελα, κάτι κακό θα συνέβαινε. Έπρεπε να την επαναπρογραμματίσω στην καινούρια μου πεποίθηση ότι αν εξέφραζα αυτό που πραγματικά ήθελα, τότε θα συνέβαινε κάτι το υπέροχο. Πήρα αυτήν την απόφαση κι ήταν πράγματι έτσι. Ξαφνικά είδα τον εαυτό μου να έχει λιγότερα, όλο και λιγότερα κοινά με τους παλιούς μου φίλους. Ήταν λόγου χάρη σαν να είχαμε μοιραστεί προηγουμένως μια κοινή συχνότητα δόνησης, λέγοντας φερειπείν 547 κύκλους, οτιδήποτε κι αν αυτό σημαίνει και ξαφνικά βρήκα τον εαυτό μου στους 872 κύκλους, έχοντας ελάχιστα κοινά πράγματα για να επικοινωνήσω μαζί με τους ανθρώπους των 547 κύκλων. Έπρεπε τότε να βρω νέους φίλους που ήταν κι αυτοί επίσης στους 872 κύκλους, ώστε να έχω κάποιον για να μιλήσω.

Ανακάλυψα ότι ο εαυτός μου προσελκύονταν από το πλήθος των 872 κι αυτοί με τη σειρά τους ένιωθαν μιαν έλξη προς σε μένα, σαν να είχα γίνει εκλεκτικά μαγνητικός και έτσι ήταν σα να απελευθερώθηκαν και άλλαξαν ορισμένα στοιχεία της πραγματικότητάς μου, τα οποία δεν ήταν σε συμφωνία με το νέο Ον που γινόμουν τώρα. Ήξερα ότι αυτή η διαδικασία ήταν αναπόφευκτη και ότι δεν έπρεπε να παρεμβάλλεται τίποτε μαζί της. Εκείνη την περίοδο ανέπτυξα μια αίσθηση συμπόνιας και κατανόησης. Ήξερα ότι η ζωή μου εξαρτάται από την απελευθέρωση και την αλλαγή όλων εκείνων των στοιχείων που δεν συμφωνούσαν με τη νέα μου δόνηση. Η διαδικασία ήταν απλή, αν και όχι πάντα εύκολη.

Ξεκινούσα την κάθε μέρα μου σαν μια διαδικασία αυτο-ανακάλυψης, χωρίς καμιά προκαταρκτική αντίληψη για το ποιος ήμουν, αλλά με μια προθυμία να ανακαλύψω το αναδυόμενο Ον και ταυτόχρονα μαζί με μια αίσθηση της απόλαυσης που συνόδευε την κάθε νέα μου ανακάλυψη.

Φαντάστηκα τη σκηνή που θα συνέβαινε στο γραφείο του γιατρού, όταν θα τον επισκεπτόμουν και αφότου θα είχε τελειώσει πια η εργασία μου πάνω στον εαυτό μου. Μπορούσα να τον δω να με εξετάζει και να μην βρίσκει κανέναν όγκο, όντας σε μεγάλη αμηχανία. Μπορεί να μου έλεγε πώς «ίσως κάναμε ένα λάθος». Έπαιζα τη σκηνή στο μυαλό μου ξανά και ξανά κάθε μέρα στις περιόδους χαλάρωσης μου.

Είχα ακούσει ότι μέσα από τη χρήση της τεχνικής του νοητικού προγραμματισμού, εάν μιλούσα στον εαυτό μου για δεκαπέντε λεπτά τρεις φορές κάθε μέρα, μέσα σε διάστημα 66 ημερών, θα μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να πιστέψει οτιδήποτε εγώ ήθελα και ό,τι εγώ πίστευα ότι ήταν αλήθεια, τότε θα ήταν αλήθεια.

Περίπου δυο μήνες αργότερα πήγα να εξεταστώ από τον ίδιο γιατρό που με είχε διαγνώσει ως καταληκτικά άρρωστο. Με εξέτασε και δεν βρήκε τίποτα. Και μαντέψτε τι μου είπε; «Ίσως κάναμε ένα λάθος». Γελούσα σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής μου προς το σπίτι.

Ένα απροσδόκητο μα θαυμάσιο παράπλευρο όφελος της θεραπευτικής διαδικασίας μου ήταν ότι δεν χρειαζόμουν πλέον τα γυαλιά που είχα φορέσει για είκοσι χρόνια. Ήμουν μύωπας και είχα και αστιγματισμό αλλά η όρασή μου άλλαξε και τα μάτια μου βρέθηκαν στις εξετάσεις να βλέπουν «κανονικά». Ο τρόπος της ζωής μου έχει αλλάξει ριζικά πια. Το έργο που κάνω πλέον τώρα ως θεραπευτής και δάσκαλος είναι σημαντικό για μένα, εξίσου σημαντικό και για τους άλλους και διατελεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Αισθάνομαι «εξαίσια» όταν θεραπεύω και διδάσκω και ξέρω ότι κάνω τη δουλειά της ζωής μου.

Η διαδικασία της μεταμόρφωσης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας, είτε θεραπεύετε την όρασή σας, είτε απελευθερώνετε κάποια σοβαρή ασθένεια ή ακόμη κι όταν η ανισορροπία υπάρχει σε ψυχικό και συναισθηματικό επίπεδο και δεν έχει ακόμη φτάσει στο σωματικό επίπεδο. Μετά από τη θεραπεία μου έβλεπα τον κόσμο αρκετά διαφορετικά, τόσο συμβολικά όσο και κυριολεκτικά. Η εξωτερική μου όραση είχε μεταμορφωθεί μαζί με την εσωτερική μου όραση. Όντας περίεργος σχετικά με αυτό το παράπλευρο όφελος της θεραπευτικής μου διαδικασίας αποφάσισα να το ερευνήσω σχετικά με το τι ακριβώς έκαναν άλλοι άνθρωποι στον τομέα της βελτίωσης της όρασης.

Διάβασα όλα τα βιβλία που μπορούσα να βρω σχετικά με το εν λόγω θέμα, όχι γιατί έπρεπε να μάθω πώς να το κάνω, αλλά για να ανακαλύψω «πώς το έκανα». Βρήκα οκτώ βιβλία και τα επτά από αυτά αναφέρονταν στο όγδοο, το οποίο ήταν το «Καλύτερη όραση δίχως γυαλιά» από τον Δρ. Γουίλιαμ Μπέιτς (Dr. William Bates). Ήταν πρωτοπόρος στον τομέα και οι ιδέες του είχαν προκαλέσει σάλο στην συμβατική ιατρική κοινότητα την δεκαετία του 1920.

Ο Δρ. Μπέιτς παρουσίαζε πολλές αξιόλογες ιδέες, αλλά το ύφος του βιβλίου του ήταν πολύ τεχνικό για πολλούς ανθρώπους κι έτσι κάποιοι άλλοι – όπως η Μάργκαρετ Νταρστ Κορμπεττ (Margaret Darst Corbett) και ο Άλντους Χάξλευ (Aldous Huxley) – έγραψαν επιπρόσθετα βιβλία απλουστεύοντας τις ιδέες του για το ευρύ κοινό.

Ο Δρ. Τσάρλς Κέλλει (Charles Kelley) του Ινστιτούτου Ράντιξ (Radix) στην Καλιφόρνια ήταν ο πρώτος που φαινόταν να προσθέτει νέες ιδέες σχετικά με τη συσχέτιση συγκεκριμένων τύπων προσωπικότητας με συγκεκριμένους τύπους μειωμένης όρασης. Πιο πρόσφατα ο Δρ. Ρίσταρντ Κάβνερ (Dr. Richard Kavner) ένας συμπεριφοριστής οπτομέτρης, προσέθεσε κάποιες νέες πληροφορίες αναφορικά με τις συσχετίσεις του εγκεφάλου και του νου και κατάφερε αξιοσημείωτη επιτυχία μέσω της εργασίας του με παιδιά.

Ο σταθερός παράγοντας σε όλες αυτές τις βελτιώσεις όρασης ήταν η διαδικασία της προσωπικής μεταμόρφωσης – όπως και στη δική μου προσωπική εμπειρία. Με την ενόραση που κέρδισα διαβάζοντας τα έργα των προαναφερθέντων, ήμουν σε θέση να αξιοποιήσω τις ιδέες τους, χρησιμοποιώντας την προσωπική μου εμπειρία για πρόσθετες ενοράσεις.

Άρχισα να μιλάω στους ανθρώπους για αυτές τις ιδέες και να τους βοηθώ να εξερευνήσουν τις δικές τους συνδέσεις μεταξύ των θεμάτων της όρασής τους και του τρόπου της ύπαρξής τους. Μετά από λίγο εκείνοι στους οποίους είχα μιλήσει, μου έδωσαν τα γυαλιά τους, λέγοντας ότι δεν τα χρειάζονται πλέον.....Άρχισα να διδάσκω στους άλλους τα αυτο-θεραπευτικά εργαλεία που χρησιμοποιούσα μοιραζόμενος τις γνώσεις που είχα κερδίσει κατά τη δική μου διαδικασία.

Μερικοί από αυτούς που ήρθαν σε μένα μου ζήτησαν να τους θεραπεύσω. Ήμουν απρόθυμος στην αρχή, νιώθωντας ότι ο καθένας μας έχει τη δύναμη και την ικανότητα να θεραπεύουμε τον εαυτό μας. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι είχαν κάποιες δυσκολίες να αποδεχτούν κάτι τέτοιο ή δεν ήξεραν πώς να παράγουν για τον εαυτό τους εκείνον τον βαθμό της διαύγειας και της αντικειμενικότητας που είναι απαραίτητες για την όλη διαδικασία. Πίστευαν περισσότερο στη δική μου ικανότητα να θεραπεύω παρά στη δική τους ικανότητα να θεραπεύονται. Ανεξάρτητα από το πόσο εγώ επέμεινα ότι θα μπορούσαν να το κάνουν και οι ίδιοι, εκείνοι διατηρούσαν την αντίληψη ότι εγώ θα έπρεπε να είμαι αυτός που θα το κάνει για εκείνους. Εάν εγώ αρνιόμουν τότε εκείνοι έφευγαν δίχως να θεραπεύονται και δεν ένιωθα καλά με αυτό.

Σκέφτηκα ότι αν εγώ έγραφα το κείμενο αυτού του σεναρίου, θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη δουλειά, βλέποντας ένα τέλος στο οποίο θα ήταν θεραπευμένοι όταν έφευγαν κι έτσι συμφώνησα να συμμετέχω στο ρόλο του θεραπευτή στη δική τους διαδικασία.

Καθώς δούλευα όλο και με περισσότερους ανθρώπους, μπορούσα να διακρίνω όλο και περισσότερο τη σχέση ανάμεσα στο τι συνέβαινε στο σώμα τους και του τι συνέβαινε στη συνειδητότητά τους.

Σταδιακά αναπτύχθηκε ένα μοντέλο που φαινόταν να περιλαμβάνει όλες εκείνες τις ιδέες που είχα διερευνήσει και που αντανακλούσε επίσης και τη δική μου εμπειρία καθώς και ό,τι είχα δει στις θεραπείες στις οποίες είχα συμμετάσχει. Το μοντέλο αυτό αναπτύχθηκε σε ένα θεραπευτικό σύστημα, το οποίο αποφάσισα να ονομάσω το Σύστημα Καθρέφτης του Σώματος, έτσι ώστε να αντιπροσωπεύει την ιδέα ότι το σώμα κάποιου είναι ένας καθρέφτης της ζωής του.